මගේ රාත්‍රී සාංඝික දානය

පින්තූරය -  http://stillforestpool.blogspot.com/

ඊයේ මම රාත්‍රී සාංඝික දානයක් දුන්නා. ඒ හේතුවෙන් මට ලැබෙන්නට නියමිත ආයුෂ, වර්ණ, සැප, බල, ප්‍රඥා යන කුසලානුභාවයන් කැමති කෙනෙකුට (දැනට එව්වා අඩුපාඩු අය විශේෂයි)  අනුමෝදන් වෙන්න කියන්නත් එක්ක තමයි මේක ලියන්නෙ.

ඊයෙ හවස හතරට විතර පොඩි වැඩක් අහවර කරලා ගෙදර එමින් ඉන්න විට තමයි මේ කියන්න යන හාමුදුරුවො පාර අයිනෙ ඉන්නවා මම දැක්කෙ. මම හොඳට අඳුනනවා. වයස අවුරුදු 45ක් 50ක් ඇති. උන්වහන්සෙ වැඩ වෙසෙන්නෙ මගේ නිවස පහුකරලත් කිලෝමීටර් හතරක් විතර ගියාම හමුවෙන පන්සලක. මම බයිසිකලේ නැවැත්තුවා.

“ඔබවහන්සෙ පන්සලට වඩින්නද?”

“ආ.. ඔව් මහත්තයො.... දැන් ටික වෙලාවක් බස් එකක් නෑ....”

“යමු හාමුදුරුවනේ......”

“කරදරයක් නෑනෙ...?”

(ඔය ‘මහත්තයා’ කෑල්ල ගැන එච්චර වද වෙන්ඩ එපා. ඒක නිකං මේ අපි අපි ‘මචං’ කියා ගන්නවා වගේ යෙදුමක් හරිය?)

දැන් අපි බයිසිකලේ ටිකක් හෙමින් එනවා.

“ඔබවහන්සෙ බෑරක් වැඩියද?”

“මං කොළඹ මහ ඉස්පිරිතාලෙ ගියා මහත්තයෝ..... අපේ දායක මහත්තයෙක්... දන්නව ඇති... රත්නායක? ටිකක් අසාධ්‍යයි. මම කලින් දන්නන්නෙත් නැතුව ගියේ. ඊයෙ පොඩි වැඩකට මිනුවන්ගොඩ පන්සලකට ගියා. ඒ ගමන එහෙම්මම ඉඳලා අද උදේ කොළඹ ගියා..... එක පාරට මාව දැක්කාම එහෙන් මෙහෙන් සේලයින් බට එල්ලගෙන නැගිටින්නත් බෑය කියපු මිනිහා ඇ‍‍ඳේ ඉන්දවුනා..... ලෙඩෙන් බාගයක් සනීප වුනා වගේ.... අද ගෙදරින් කවුරුවත් ගිහිල්ලත් නෑ...... ඒ දුප්පත් මිනිස්සු කොහොමද දවස ගානෙ කොළඹ පදින්නෙ....?”

“අදහගන්න බැරිවෙන්න ඇති.....”

“ඒක තමයි..... මමත් යන්ඩ ඕනෙ කියල ගෙදර අයට කියල තිබ්බට අහවල් දවසෙ යනව කියල තිබ්බෙ නෑ..... හරියකට කතාබහ කරන්ඩවත් බෑය කිව්වට මාත් එක්ක සාමාන්‍යයෙන් හොඳට කතා කලා..... මං පිරිත් ටිකකුත් කියලා පිරිත් නූලකුත් බැඳලම ආවා...... මිනිහට ඇඬුනෙ නැති ටික විතරයි.... ඕක තමයි ඉතිං කුසලය කියන්නෙ... හෙට මලත් හිත සතුටින්නෙ.....”

මේ කතාබහ තවත් පැති වලට විහිදෙමින් එද්දි හාමුදුරුවො පොඩි ඉල්ලීමකුත් කලා.

“අර මාජි අක්කගෙ එලවළු කඩේ ගාව පොඩ්ඩක් නවත්තන්ඩ මහත්තයෝ..... එලවළු ටිකක් ගෙනියන්න ඕනෙ.... පන්සල හරියෙ එලවළු මොකුත් නැතුව ඇති.....”

“ඇයි හාමුදුරුවනේ දානේ.......?”

“දානෙ නං නැති දවසුත් එමට තියෙනවා. එහෙම දවසට පොඩි උන්නාන්සෙත් එක්ක ඔය මොනවහරි රත්කරගන්නවා. එලවළු ටිකක් තියෙනවනං රෑට ටිකක් තම්බලා හිතුනොත් බත් ඩිංගකුත් උයලා ගන්නවා...... මහත්තයට ඕකෙ නොකිය ඉන්ඩ දෙයක් නෑනෙ....”

“අපොයි ඒකෙ දෙයක් නෑනෙ හාමුදුරුවනේ.....”

“පොඩි උන්නාන්සෙ පාඩම් කරනවා.... රෑට බඩගින්නෙ ඕව කරන්ඩ බෑනෙ.... දැං මමත් මේ උදේ ඉඳං බස්වල රස්තියාදුවෙලා වෙහෙසිලා..... කවුරු කිව්වත් රෑට ඩිංගක් නොකා කොහොමද නින්දවත් යයිද....?

කොහොමත් මම මස් මාළු නං කන්නෙම නෑ...... දානෙට උනත් උම්බලකඩවත් නොදා ගේන්ඩ කියල තමයි දායකයින්ටත් කියල තියෙන්නෙ.... ඒක ඒ මිනිස්සුන්ටත් ලොකු පහසුවක්.... අනික මම පිරිත් වලින් සෙත් සාන්ති කරනවනේ.... මාළු පිළිහිඩි කන කටකින් ඔය මොන සෙත් පිරිත කිව්වත් මෙලෝ වැඩක් නෑ.....”

කතාවෙන් කතාවෙන් අපි එලවළු කඩේ කිට්ටුවටම ආවා.  නමුත් හාමුදුරුවෝ හිටිඅඩියේ ඉල්ලීම වෙනස් කලා.

“නවත්තන්ඩ ඕනෙ නෑ මහත්තයෝ.... කෙලින්ම යං.... එලවළු ටිකක් ඔය හෙට කාටහරි කියලා ගෙන්න ගම්මු.........”

“ඇයි හාමුදුරුවනේ?”

“එතන දෙතුන්දෙනෙක් ඉන්නව නේද? ඉස්කෝලෙ නෝනෙකුත් ඉන්නවනේ.... නිහලුත් ඉන්නෙ.... ඔතනින් එලවළු ගත්තොත් මං පන්සලේ වසලත් හමාරයි... හහ්...හහ්....

අපි පෘතග්ජනයො..... සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට වගේ දාඩිය දානවා... බඩගිනි එනවා.... ඒක හැබෑව.... ඒත් ඉතිං මිනිස්සු බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ අපිත් බුදුහාමුදුරුවො වගේ ඉන්න ඕනෙ කියලනේ..... ඒකෙ ඉතිං කිසි වැරැද්දකුත් නෑ.....”

මට තදින්ම වැදුනේ ඔය කතාව.

“මිනිස්සු බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ අපිත් බුදුහාමුදුරුවො වගේ ඉන්න ඕනෙ කියලනේ.....”

ඔය කොහෙද තියනවයි කියන සැබෑ නිර්මල ථේරවාද බුදුදහමේ කොහොම තියෙනවද දන්නෙ නෑ. නමුත් මම දන්න සාමාන්‍ය පන්සල් බුදුදහමේ නං මේක හරි තීරණාත්මකයි. මිනිස්සුන්ට හාමුදුරුනමක් තියන්නෙ (අමිලයගෙ බාසාවෙන්) පිං ලබාගන්න පෝර්ට් එකක්. නිවන් යවන ඒජන්ට් කෙනෙක්. හැමෝටම වගේ හිතේ ලොකු වරදකාරී හැඟිමක් තියෙනවා තමුන් දිනපතා කොච්චර පව් කන්දරාවක් කරනවද කියලා. දේව ආගම්වල වගේ පව් කමාකරගන්න සිස්ටම් එකකුත් බුද්ධාගමේ නැති නිසා ඉතුරු වෙන්නෙ පුළුවන් විදිහට කුසලයක් කරලා හර බැර බැලන්ස් කරගන්න එක. ඔය කුසලය වුනත් හුඟක් වෙලාවට මාසෙකට සැරයක් පන්සලට ගිහින් දෙන පේරුදානෙයි, පෝයදාට තියන බෝධිපූජාවයි තමයි. ඒක නිසා ඉඳහිට කෙරෙන ඔය කුසල් දෙක හෙන පවර්ෆුල් කරගන්නනම් බුදුහාමුදුරුවො වගේ රහසින් වත් පව් නොකරන උත්තමයෙක් පන්සලේ තියාගන්න ඕනෙ. ඉතිං ඔය ඇරියස් වලට කරගැසීම පිණිස  සිවුරක් පොරවලා පන්සලක තියාගෙන ඇති දැඩි කරන  අහිංසක මනුස්සයෙකුට තමයි වර්තමාන අර්ථයෙන් හාමුදුරුනමක් කියන්නෙ. මොකා බැන්නත් ඕක තමයි ඇත්ත.

කවුරුහරි ඕන්නං කියයි ඔය සීලය රකින්න දිවුරලා නේද චීවරේට එන්නෙ කියලා.  ඒක හරියකට රකින්න බැරිනම් චීවරේ දාලා යන එක නේද හරි කියලා. මම අහන්නෙ ඔය රැකියා කරන කිසිකෙනෙක් ‘මගේ රැකියාවේ වගකීම් මම හරියට කරන්නෙ නෑ’ කියලා රස්සාවෙන් අස්වෙලා ගෙදර යනවද? එහෙම යන්න බෑ. මොකද ඒක තමයි පැවැත්ම.

කොහොමින් හරි හාමුදුරුවන්ව පන්සලට දාලා මම ගෙදර ආවා.

ඊට පස්සෙ වෙච්චි දේ කෙටියෙන් මෙහෙමයි. හවස හතට විතර පොඩි ගමනක් යන්න වුනා. ඔය පන්සල කිට්ටුවෙන්. යන ගමන් පාන් ගෙඩියකුයි පොඩි කෙසෙල් ඇවරියකුයි ගෙනිහින් ආවාස ගෙයි කුස්සියෙන් තිබ්බා. අපරාදෙ මහන්සි වුනේ කියලා හාමුදුරුවෝ පොඩි නොක්කාඩුවක් කිව්වා මිසක් අර සාමාන්‍යයෙන් දානයක් ගෙනිච්චාම  මූනිච්චාවට කරන පින්දීම කරල මාව රැවැට්ටුවේ නෑ. මටත් පාන්ගෙඩියක් පූජා කරලා දවසේ පව් කන්දරාව හිලව් කරගන්න අවශ්‍ය වුනෙත් නෑ. මේ ගණුදෙනුවේ තණ්හා මෝහ අරව මේව මුකුත්ම නෑ.

කොහොමත් කවදහරි හාමුදුරුවො රෑට කනවා කියන එක ආරංචි වෙලා දායකයො රෙදි කරට අරං ඒවි. එදාට ඒ එනඋන්ට මං කියන්න ඉන්නෙ

‘පුලුවන්නං පාන්දර පහට ප්‍රයිවෙට් බස් එකක නැගලා, කොළඹ ගිහින් ලෙඩෙක් බලලා, ආපහු ප්‍රයිවෙට් බස්එකකම නැගලා හවස පහට විතර ගෙදර ඇවිත්, රෑට නොකා ඉඳලා, පාන්දර හිස්බඩම ගිහින් බැනපල්ලා’ කියලා.

රාත්‍රී සාංඝික දානයත් මහත්ඵල මහානිශංසයි පින්වතුනි....!!

(ආගමික මනස්ගාතයක් නිසා මුස්ලිම් මිනිස්සු හලාල් කනවා කියලා කිණ්ඩිය දාන අපේ ඇත්තො, ආගමික මනස්ගාතයක් නිසා මිනිස්සු කොටසක් රෑට කන්නෙම නෑ කියන එක ගැන මොකද දන්නෑ කියන්නෙ?)