ගාසා තීරයට අත නොතබනු ! (මමයි කියන්නෙ හරිය..?)

ඊශ්‍රායලය විසින් මේ මොහොතේදී ගාසා තීරය වෙත එල්ල කරමින් තිබෙන අති බිහිසුණු ප්‍රහාරය අප හෙලාදැකිය යුතුය. හෙට දිනයේදී ලෝකය විඳින්නට නියමිතව සිටි කුඩා මල්කැකුළු වන් අහිංසක දරුවන් අමානුෂික යුද්ධය විසින් තලා පොඩිකරදැමීම හද කම්පා කරවයි.

මෙම වර්ගවාදී උන්මත්තකභාවයට අප කවුරුත් එරෙහි බැවින්, මෙම අමානුෂික ප්‍රහාරයන්ට මගේ විරෝධය පලකිරීම උදෙසා, එම ඛේදවාචකයේ ලොව සසල කල පින්තූර කිහිපයක් පහත පල කරමි.

---------------------------------------------------

ප/ලි - ගාසා ප්‍රහාරයට අදාල නොවන පින්තූර කිහිපයක්ද අතපසුවීමකින් මෙහි පලවී ඇති බව මිතුරන් කීප දෙනෙක් දන්වා සිටියා. දැන් ඕවා හදන්නට වෙලාවක් නැති බැවින් නිවැරදි පින්තූර  තෝරා ඒවාට පමණක් කණගාටුවන මෙන් කාරුණිකව ඉල්ලමි.

නියම බුද්ධ පූජාව යනු කුමක්ද?

ඊයෙ පොඩි වැඩක් වුනානෙ. මේ දවස්වල රාවය පත්තරේ ආචාර්ය වල්පොල රාහුල හාමුදුරුවන්ගෙ ‘සත්යෝදය’ පොත ලිපිමාලාවක් හැටියට පලවෙනවා. ගිය ඔක්තෝබර් 28 වෙනිදා ඉඳන්. ඉතින් නිකමට වගේ ඒකෙ බුද්ධ පූජාව ගැන උන්වහන්සේගෙ අදහසක් විතරක් උපුටලා ‘POLLS - ඡන්ද විමසීම්’ මුහුණුපොත් සාමූහිකයේ ප්‍රශ්නයක් විදිහට පළකලා. දැනට තියෙන ප්‍රතිඵලවල හැටියට වැඩිම මනාපය තියෙන්නෙ ‘ලියපු එකා හරකෙක්’ කියන උත්තරේට.

මේ උත්තරේ දීල තියෙන වැඩිදෙනෙක් ‘බුදුදහම’ ගැන ‘සයිබර් අවකාශයේ’ යම් කැපවීමකින් යුතුව කටයුතු කරන පිරිසක් බවයි මගේ හඳුනාගැනීම. ඒ වගේ පිරිසක් වල්පොල රාහුල හාමුදුරුවො වගේ දුර්ලභ බුද්ධිමතෙකුගෙ අදහසකට මෙහෙම ප්‍රතිචාරයක් දාපු එක ගැන ටිකක් හිතන්න වෙනවා. මේ ප්‍රතිචාරය එන්නෙ මේක රාහුල හාමුදුරුවො ලියපු එකක් බව නොදැන බව ඇත්ත. නමුත් මේකෙන් පෙනෙන්නෙ විකල්ප අදහස් කෙරෙහි දක්වන ‘ඉස්ලාම් පන්නයේ’ භීතිකාවක්.

කොටින්ම වල්පොල රාහුල හාමුදුරුවෝ අද මේ අදහස් ලිව්වනම්, එකෙන්ම බොදු බල සේනාවෙන් උන්වහන්සේගෙ ආවාසය වටකරනවා.

‘මේ යමින් ඉන්නෙ කොහාටද’ වගේ ප්‍රශ්නයක් තමයි ඉතුරුවෙන්නෙ.

කොහොම නමුත් ඒ ව‍ගේ සුළු උපුටනයකින් හාමුදුරුවන්ගෙ සමස්ත අදහස තේරුම්ගන්න බැහැ කියපු චන්ද දායකයන්ට ප්‍රතිචාරයක් වශයෙන් රාවය පුවත්පතේ පළවූ ‘නියම බුද්ධ පූජාව යනු  කුමක්ද?’ නමැති සම්පූර්ණ ලිපිය පහත උපුටා දක්වනවා.

---

නියම බුද්ධ පූජාව යනු කුමක්ද?

බුද්ධ පූජාවට ඔබ විරුද්ධ යයි මතයක් පැතිර තිබේ.මේ පිළිබඳව සත්‍යය කුමක්දැයි දැනගැනීමට කැමැත්තෙමි.

මම කිසිසේත් බුද්ධ පූජාවට විරුද්ධ නොවෙමි.  යළි මම එය කිරීමට බලවත් ලෙස අවවාද කරන්නෙක්මි. ආමිස-ප්‍රතිපත්ති යන ද්වි පූජාවටම තථාගතයන් වහන්සේ තරම් සුදුස්සෙක් නැත. අද බෞද්ධයෝ බුද්ධ පූජා නොකරති. බුදුරජාණන් වහන්සේට සුදුසු පූජා නොපවත්වති. ‘බුද්ධ පූජා’ යන ලේබලය පිටින් අලවා නොඑක් විකාර කරති. විහාර මළුවක පිණුම් ගැසීමක්, නොඑක් විහිළු තහළු වලින් යුත් පෙරහැරක් යාමත්, ප්‍රතිමාවක් ඉදිරියේ ආහාර පාන තැබීමත්, තවත් අනේක ප්‍රකාර විකාර කිරීමත් බුද්ධ පූජා ලෙස සලකති. මෙවා උන්වහන්සේට සුදුසු පූජා නොවෙති.

බුද්ධ පූජාවක් යනුවෙන් මා අදහස් කලේ බුද්ධ ප්‍රතිමාවක් ඉදිරියේ ආහාර පාන වර්ග තැබීමයි. මෙය පරම්පරාගතව එන චාරිත්‍ර ධර්මයකි. ඔබ ඊට විරුද්ධද?

විරුද්ධකම කෙසේ වෙතත් ඒ පිළිබඳ මගේ අදහස රටේ පිලිගත් මතයට වෙනස් බව ඇත්තකි.

ඒ කුමක්ද?

එය බුද්ධ පූජාවක් නොවේය යනුයි.

ඔබේ අදහස භයානකයි. අන්තරායදායකයි. එය මිත්‍යා දෘෂ්ඨියකි.

ප්‍රිය මිත්‍රයා... කලබල නොවනු මැනවි. නොකිපෙනු මැනවි. යම්කිසි මතයක් පිළිබඳව, තමාට නුපුරුදු අලුත් මතයක් පිළිබඳව සාකච්ඡාකරන විට ඉවසිල්ලෙන් මෛත්‍රීයෙන් සහ සමාදානයෙන් යුතුව ශිෂ්ඨ ධර්මයන් නොඉක්මවා කල හැකි නම්, මා සිතන හැටියට, එය බුද්ධ ප්‍රතිමාවක් ඉදිරියේ ආහාර පාන වර්ග තැබීමට වඩා උතුම් බුද්ධ පූජාවක් වේ. ඒනිසා නොකිපෙනු මැනවි. මා කියන දෙය අසා නුවණින් සිතා බලන්න.

අපේ යම්කිසි ඥාතියෙකු මල විට, ඔහු වෙනුවෙන් ආහාරයක් වෙන්කොට තැබුවහොත් එය ඥාති ප්‍රේතයාට බිලි වශයෙනැයි මිනිස්සු විශ්වාස කරති. මළගියවුන්ට ආහාර පිදීමේ අදහස එයයි. අපේ ජාතික වීරයෙකුගේ ප්‍රතිමාවක් ඉදිරියෙහි කෑම බීම තැබුවහොත් එය කෙබඳු දර්ශනයක් වේදැයි සිතා බලන්න. බෞද්ධයෝ ප්‍රතිමාවක් ඉදිරියේ ආහාර වර්ගයන් තබා, විහාර කාමරයේ දොර වසා, බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ආත්මයට නැතහොත් අවතාරයට අවුත් ඉඳුල් කරන්නට ඉඩ දෙන්නාක් මෙන් පිටතට වී ස්වල්ප වේලාවක් බලා සිටිති.

සමහර තැන්වල බෞද්ධයො ආසනයක් පණවා එහි වැඩ හිඳින ලෙස ප්‍රතිමාවට ආරාධනය කරති. ඊට පසු මුව දෝවන්නට පැන්ද, අනෙක් ආහාර වර්ගයන්ද, දැහැත්ද, පඩික්කමක්ද පිලියෙල කොට තබති. මෙය කෙතරම් සිනහ උපදවන බොඏඳ වැඩපිළිවෙලක්දැයි සිතා බලනු මැනවි.

ආහාරපානාදී බාහිර දේවල් උසස් හැටියට හැ‍ඟෙන්නේ අභ්‍යන්තර දියුණුව අඩු පමණටය. තිරිසනාට සියල්ලටම වඩා උතුම් දෙය ආහාරයයි. ඥාණයෙන් සහ ගුණයෙන් දියුණු නොවූ කල්හී වැඩුනු මනුෂ්‍යා තුලද ඒ අදහස එසේමය.

ශීල සමාධි ප්‍රඥාවන්ගෙන් අග තැන්පත් බුදුරජානන් වහන්සේ වැනි උතුමෙකුට උන්වහන්සේ පිරිනිවන් පා අවුරුදු දෙදාස් පන්සීයකට පසුත්, ආහාරපාන වර්ගවලින් ගරු කරන්නට සිතීම  අපේ අභ්‍යන්තර ගුණදහම් දියුණුවේ අඩුකම විදහා පෑමකි. බාහිර දෙයකින් උන්වහන්සේට සෑහෙන ගෞරවයක් කිරීමට අපිට පුළුවන්කමක් නැත. තමක් වහන්සේට ගෞරවය ප්‍රතිපත්ති පූජාව බව තථාගතයන් වහන්සේ විසින් බලවත් ලෙස දේශනා කරන ලදී.

එතකොට බාහිර වශයෙන් දානමානාදියෙන් තථාගතයන් වහන්සේට ගරුකිරීම නුවුමනාද?

නැත. එය එසෙ නොවේ. බුදුරජාණන් වහන්සේට ආහාර පානාදියකින් සංග්‍රහ කරන්නට යමෙකුට ඉඩක් ලැබෙතොත් සැබැවින්ම එය මහත් වාසනාවකි. උන්වහන්සේගේ ශරීරයටද, අනෙක් සත්වයන්ගේ ශරීරයට මෙන් කැම් බීම්, ඉඳුම් හිටුම් වලින් ප්‍රයෝජන ලැබේ. ඒ ජීවමානව සිටියදීය. අද උන්වහන්සේ ජීවමානව නැති බැව් අපි හොඳින්ම දනිමු. එනිසා ආහාර පානාදියකින් උන් වහන්සේට සංග්‍රහයක් කරන්න අපිට ඉඩක් නොලැබීම මහත් කණගාටුවකි.

මේ ජීවමාන බුදුන්ය යන හැඟීමෙන් ප්‍රතිමාවකට ආහාර පාන වර්ග පිදුවහොත් එය වැරදිද?

ප්‍රතිමාවක් පිළිබඳව මේ ජීවමාන බුදුන්ය යනව හැඟීමෙන් ගරු සත්කාර කරන බැව් බොහෝ අය කියති. එය එසේමදැයි මට තේරුම් ගත නොහැක. බුදුරජාණන් වහන්සේ ජීවමානව සිටියදී උන් වහන්සේගේ අසනීපයකට බෙහෙතක් සපයන්නට අපිට අවස්ථාවක් ලැබිණි නම්, අහෝ...! එය කෙතරම් වාසනාවක්ද! අද උන්වහන්සේ ජීවමානව නැති බැවින් උන් වහන්සේගේ රෝගයකට අපට බෙහෙත් කරන්නට ඉඩක් නැත. යම්කිසි ශ්‍රද්ධාවතෙක් ප්‍රතිමාවකට රෝගයක් වැළඳුනාක් මෙන් සිතාගෙන, හොඳ හැටි ඇදක් සරසා, ප්‍රතිමාව එහි සතපවා. සිවුරක් පොරවා ‘වරෝ..! බුදුරජාණන් වහන්සේට අසනීපයක් හැදිලාය’ කියා වියදම්කොට වෙද්‍යවරයෙක් ගෙන්වා, කෂාය උණුකොට ප්‍රතිමාවට පිළිගන්වයි නම්, මෙය මොන තත්වයේ විහිළුවක්දැයි සිතා බැලිය යුතුයි.

බුදුරජාණන් වහන්සේ ජීවමානව සිටියදී කල හැකි හැම සත්කාරයම උන්වහන්සේ පිරිනිවී පසුත් කරන්නට නුපුළුවන් බැව් සැලකිය යුතුයි. දැන් අපට කලහැකි සත්කාර මොනවාදැයි බැලීම නුවණැතියන්ගේ සිරිතයි.

එතකොට ඒගැන අප කුමක් කල යුතුද?

ගිලනුන්ට, රෝගීන්ට උපස්ථාන කිරීම උන්වහන්සේට කරන උපස්ථානයකැයි උන් වහන්සේ විසින් දේශනා කරන ලදී. උන්වහන්සේගේ අසනීපයකට අද අපට ප්‍රතිකාර කරන්නට නුපුළුවන් බැවින්, උන්වහන්සේගේ වචනයට අනුව අප විසින් අසරණ, දුප්පත් රෝගීන්ට කරුණාවෙන් සංග්‍රහ කල යුතුයි. එය උන්වහන්සේට පූජාවයි.

එසේම අද අපට උන්වහන්සේගේ ප්‍රයෝජනය පිණිස දානයක් දිය නොහැකි බැවින්, අප විසින් කල යුත්තේ නිරාහාරව කුසගින්නෙන් පෙළෙන අසරණයන්ට ඒ වෙනුවෙන් සංග්‍රහය කිරීමයි. එය උන්වහන්ස්ට කරන ‍ගෞරවයකි.

බෞද්ධයන් නුවණ මෙහෙයවා ක්‍රියාකල යුතුයි. ආහාරය වුවමනා කරන්නේ එය පරිභෝජනය කල හැකි පුද්ගලයකුටය. යමක් දිය යුත්තේ ප්‍රයෝජනය ගතහැකි පුද්ගලයෙකුටය. ප්‍රතිමාවකට ආහාරයෙන් ප්‍රයෝජනය නැති බැව් අපි හොඳින්ම දනිමු.

එක්තරා පාසලක් අසල පිහිටි විහාරස්ථානයක, විශාල ලෙස ආහාර පූජාව පවත්වනු ලැබේ. විසි තිස් දෙනෙකුට යැපෙන පමණ ආහාර ඉවතලනු ලැබේ. අර පාසලේ ඉගෙනීමට එන ඇතැම් දුප්පත් ලමයි දවල් දහය පමණ වන විට සිහිය නැතිව වැටෙති.ඔවුන්ට එක ආහාර වේලකින් සංග්‍රහ කරන කෙනෙක් නැත. බුදුහාමුදුරුවන්ගේ නමින් ප්‍රයෝජනවත් දෙය අඥාන ලෙස අහක දමති.  අර දුප්පත් දරුවන්ට සංග්‍රහ කිරීම බුදුරජාණන් වහන්සේගේ වචනය පිළිපැදීම බව ඔවුහු නොදනිති.

ඥානවත් ලෙස ක්‍රියා කරන්නා බෞද්ධයායි. කරන හැම ක්‍රියාවකම තත්වය නුවණින් විමසිය යුතුයි.

ප්‍රතිමාවකට ආහාර පාන වලින් ප්‍රයෝජනයක් නැති බවත්, ආහාර පාන වලින් ප්‍රයෝජනයක් ඇත්තේ පාවිච්චි කල හැකි අයට බවත් ඇත්තකි. බුද්ධ ප්‍රතිමාවකට පිදීමෙනුත්, අසරණයෙකුට දීමෙනුත් වඩා පින් සිදුවන්නේ කුමකින්ද?

තමාට පින් බලාපොරොත්තුවන් යම්කිසි වැඩක් කරතොත් එය සැබැවින්ම වෙළඳාමකි. ඵලයට ආශාවෙන් යමෙක් යමක් කරයි නම්, එය උතුම් ක්‍රියාවක් නොවේ. කර්මඵල ඇදහීම යන්නෙහි නියම තේරුම නම්, යම්කිසි ක්‍රියාවක අවශ්‍යකමත්, එහි ඇති වටිනාකම සහ ප්‍රයෝජනයත්, නිසි ලෙස නුවණින් තේරුම් ගැනීමයි. ඵලය තේරුම් ගැනීම එකකි. එයට ආශා කිරීම අනෙකකි. ප්‍රතිමාවක් ඉදිරියේ කෑම බීම තබා අහක දැමීමෙනුත්, කුසගින්නෙන් පෙළෙන අසරණයෙකුට කරුණාවෙන්, මෛත්‍රියෙන් යුතු සංග්‍රහ කිරීමෙනුත් වඩා අවශ්‍ය ක්‍රියාව කුමක්ද? කියා නුවණින් සිතා බැලිය යුතුයි.

ප්‍රතිමාවක් ඉදිරියේ ආහාර තබන්නේ තමන් පින් ගන්නා ආශාවෙනි. එය තෘෂ්ණාවයි. ප්‍රතිමාවකට ආහාර පූජා කිරීමේදී කරුණා, මෙත්‍රී ආදී ගුණයන් උපදවන්නට ඉඩක් නැති බැවිනි. එහෙත්, අසරණයෙකුට සංග්‍රහ කිරීමේදී නියම අන්දමින් කරුණා මෛත්‍රි ගුණයෝ සිත්හි පහලවෙති.

දානයක් දීමෙන් දායකයා ආනිශංස පහක් ලබයි. ආයුෂ, වර්ණ, සැප, බල, ප්‍රඥා යන මේවායි. මේ ආනිශංස පහ දායකයාට ලැබෙන්නේ , දායකයා දානයත් සමග ඒවා ප්‍රතිග්‍රාහකයාට ලබාදෙන බැවිනි. ප්‍රතිමාවක් ඉදිරියේ ආහාරපාන වර්ගයන් තැබීමෙන්, ආයුෂය, වර්ණය, සැපය, බලය, ප්‍රඥාව මෙයින් කිසිවකුත් ප්‍රතිමාවට නොලැබෙන බැව් අපට හස්තාමලකයක් මෙන් ප්‍රත්‍යක්ෂය. එනිසා පූජා කරන්නාටද ඒ ආනිශංස ලැබීමට කිසිදු යුතුකමක් නැත.  එහෙත් කුසගින්නේ පෙළන අසරණයකුට ආහාර පානයන්ගෙන් සංග්‍රහ කලහොත්, මේ ආනිශංස පහම දායකයාට ලැබෙනු නොඅනුමානයි.

---

සත්යෝදය පොත පහත සබැඳියෙන් බාගත කරගන්න පුළුවන්. ඔත්තුව දුන්නු පිටස්තරයා-2 ට ස්තුතිය.
http://www.sendspace.com/file/ugdwga

රොටුඹේ පේමරතන නායක හාමුදුරුවන් වෙතයි,

පහත දැක්වෙන්නේ බණ්ඩාරගම පදිංචි කාන්තාවක විසින් එවන ලද ලිපියකි. පුලුවන් කෙනෙක් මේක වික්‍රමශීලා පිරිවෙනේ ගේට්ටුව ලඟ දමා යන්න.

_________________________

බණ්ඩාරගම වික්‍රමශිලා පිරිවෙනේ පරිවෙණාධිපති පූජ්‍ය ‍රොටුඹේ පේමරත්න අපෙ නායක හාමුදුරුවන් වෙතයි.

හාමුදුරුවනේ, ඔබ වහන්සෙලා අර නොදරුවොත් පෙරටුකොරං ඇවිත් අද කොරපු වැඩේ නං වස කැතයි. ඕකෙං මේකෙං මගෙ ලොකු කෙලිත් හෙට දැනගන්නවා අම්මා බේත් ගේන්ඩ කියල ගිහිං තියෙන්නෙ අහවල් සැත්කම කොරගන්ඩ කියලා. ගමේ හැත්ත බුරුත්ත ඔක්කොමත් දන්නවා. තව ටිහකින් අපෙ මිනිහත් බීගෙන ඇවිත් ඉතුරු හරියත් කොරල දායි.

මෙහෙමයි හාමුදුරුවනේ. ඔය පිරිවෙනට දානෙ වේලක් හරි ගෙනත් පුදපු ගෑනියෙක් හැටියට මේ කියන්නෙ. දැනටම තුනක් වදල තියෙනවනේ. වදනවයි කියන එක පන්සලට වෙලා ඉන්න තමුන්නාන්සේලා හිතන තරං ලෙසි නෑ. ගැබ්බර වෙලා ඉන්නකං අතට පයට සැප ගන්ඩ අපි මහාමායාදේවිල නෙමේ. අපේ පැටව් කුස හෑල්ලුවෙලා බොහ් ගාල නෙලුම්මල් උඩට වැටෙන්නෑ. වදන එක සැපයි හදන එක ගැන හිතද්දි.  තවත් වදාගෙන උන්ට පොල්මුල් තම්බල දෙන්ඩද? තමුන්නාන්සෙලගෙ පන්සල්වල ගොඩගහගෙන තියෙන පිටිකිරි පිරිකර අපිට මොක්කුවත් ගෙනත් පුදන්නෑ. මාසෙකට වතාවක් දෙකක් ඩිස්පැන්සරි ගානෙ උන්ව උස්සං යන්ඩ අපිට තමුන්නැහෙලට වගේ කාර් නෑ.

තමුන්නැහෙලට තියෙන්නෙ ගෑනු වදන්නැති ප්‍රස්නේ. අපිට තියෙන්නෙ වදපු උන්ට මොකද කරන්නෙ කියන ප්‍රස්නේ. උන්ට කන්ඩ දෙන්ඩ ඕනෙ. උගන්නන්ඩ ඕනෙ. ඒකට සල්ලි හොයන්ඩ ඕනෙ. උනුත් අපි වගේම කාලකන්නි වෙනකං ගෙදරට වෙලා වද වදා බලං ඉන්ඩද කියන්නෙ? උන්ගෙ කේඬෑරි සරීර කූඩු දිහා බලාගෙන හූල්ලන්ඩද කියන්නෙ?

තමුන්නාන්සෙලා සෝමාරිකමට පන්සල ඇතුලෙ ඉදං ඉන්න විදිහට අපිට ගෙවල්වල ඉන්ඩ බෑ. අපිට මොක්කුවත් උයල කන්ඩ ගෙනත් දෙන්නෙ නෑ. අපේ ලෙඩට දුකට බලන්ඩ හාර පන්සීයක දායක සේනාවල් අපිට නෑ. කොටින්ම විසිහතර පැයේ නහින අපිට ජීවිතයක් නෑ. මොකක්හරි සතුටක් කියල දෙයක් තියෙනවනං දරුවෙකුගෙ දෙයක්, නැත්තං හවහට බැලෙන ටෙලිනාට්‍යයක්. ඒ ඇරුනාම පුද්ගලික දේකට කරන්නෙ මාසෙකට කීප විඩක් මිනිහත් එක්ක හැමනෙන එක තමා. ඒකත් ආයෙ හිටීද කියලා සැකෙං. බයෙං. අපේ මිනිස්සුන්ටත් කටේ තොලේ ගාගෙන මෝලංගිරිය නැග්ගාම  මොන උපත්පාලනද? බැරිම තැන ඔය ක්ලිනික් එකට ගියේ. මට දැන් ඕවා ඇතත් නැතත් එච්චර ගානක් නෑ. ඒත් අපේ මිනිස්සුන්ට ඕනෙ. ඒකත් අසාදාරණ නෑ. දවසකට පැය දහයක් දොලහක් නැහෙන මිනිස්සු. වෙන ජීවිතයක්, සතුටක් නෑ. ඕක ගෙදර නැත්තං පිට යයි. අන්තිමේ අපිමයි විඳවන්නෙ.

තමුන්නාන්සෙලා ඒකටත් කෙලියා.

ඔක්කොම හයිකාරකං ගෑනු පිටිං තමා. ගෙදරදි කැමති උනත් අකමැති උනත් බේබදු මිනිහෙක් ඇඟට නගිනවා. දරු පවුල කඩා ඉහිරුවාගන්ඩ බැරිකමට ඒකට මොනවහරි කරගන්ඩ ගිහාම කහ සිවුරු ඇඳගත්තු මිනිස්සු ඇඟට ගොඩවෙනවා.

මං දවසක් අහගෙන තමුන්නාන්සේ මොකද්ද බණක වදාරනවා ඉස්සර සිංහල පවුල්වල ලමයි දහය දොලහ හැදුවා කියල. තමුන්නාන්සෙගෙ පවුලෙත් එහෙම වෙන්ඩැති. අපේ පවුලෙත් එහෙමයි. අපේ අම්මලා වදන එකම තමා කොලේ. අඩුම ගානෙ වදන උන්ට මොකද වෙන්නෙ කියලවත් උන්දැලට බලන්ඩ වෙලාවක් තිබ්බෙ නෑ. එහෙම දැනුමක් තිබ්බෙත් නෑ. උන්දැලා අපා දුකක් විඳින්න ඇති. ඊළග පාර තමුන්නැහෙගෙ බණට මේ ටිකත් කියන්ඩ හාමුදුරුවනේ.....

ඒකාලෙ ලමයි මහ ගොඩක් වදනවා (නෙමෙයි වැදෙනවා)...... එකෙක් දෙන්නෙක් අකාලෙ මැරෙනවා.ඊට පස්සෙ ඉතුරු උං වැඩිදෙනෙක් අයාලෙ හැදෙනවා. කෑවෙ ගඩාගෙඩි. ඉස්කෝලෙ වැඩිම උනොත් තුනේ පන්තිය. පවුලකින් යන්තමට එකෙක් ගොඩයන්ඩැති. අනික් උං කුලී වැඩ, ගොයිතැං. හැබැයි සිංහල බවුද්ද. සරීර ස්වභාවෙ හින්ද ජාතකේ සිංහල. බවුද්ද කියන්නෙ උං කහ රෙද්දක් දැක්ක ගමං හතර ගාතෙ දාල වැඳ වැටෙන හින්දයි, පන්සලට වරද්දන්නැතුව දානෙ පූජ කරන හින්දයි. හාමුදුරුවරු දෙසන කතන්දරටික ඇරුනාම උං දන්න බුද්දාගමක් තිබ්බෙ නෑ. උං  බුදුහාමුදුරුවො අදහන ක්‍රමේටම තමයි බණ්ඩාරනායකව, ‍ජේ.ආර්ව ඇදහුවෙත්. කෙලවිලා තියෙන තරම පේනවනේ?

හැබෑට ජාතිය බිහිවෙන්නෙ ගෑනුංගෙ රෙද්ද අස්සෙන්ද? යකෝ එතකොට ජාතිය බිහිකරන තැන ජාතියටත් වඩා උතුම් නැද්ද? වරෙව් තෙල් මල් සුවඳ දුම් අරං මගෙ ජාතිය බිහිකොරන එක වැඳපුදාගන්ඩ. 

සිංහල ජාතියට මොනව වේගෙන එනවද මං දන්නෑ හාමුදුරුවනේ. කෝකටත් තමුන්නැහෙගේ බණේ හැටියට  ජාතිය රැකගන්ඩ හින්දා අද ඉඳං මාත් පලල් කොරං ඉන්නං. හැබැයි වදල ගේන්නෙ පන්සලට. මටයි මගෙ දරුවන්ටයි කන්ඩ බොන්ඩ දීපල්ලා. ලෙඩට දුකට බලපල්ලා. නැත්තං මං දානවා නඩු. 

රුපියල් තුනේ සිගරැට්ටුවක් 25/= ට විකුණන්නෙ ඇයි? (In Time)

In Time ෆිල්ම් එක බලල තියෙනවද? ෆිල්ම් එකක් හැටියට මට එච්චර අල්ලල නොගියත් ප්ලොට් එක මරු. ඒකෙ ‘අදහස’ කෙටියෙන් මෙහෙමයි. මුදල් වෙනුවට ජීවිත කාලය හුවමාරුවෙන් ගණුදෙනු සිද්ද වෙන ලෝකයක්. හැමෝගෙම අත්වල උපතින්ම ලැබෙන කාල මාපකයක් තියෙනවා. දවසක් වැඩ කලාම ඔබට ලැබෙන්නෙ යම් ජීවිත කාල ප්‍රමාණයක්. (අපි හිතමු පැය විසිහතරක්). ආපහු පාන් ගෙඩියක් ගන්න ගියාම ඔබට සිද්ද වෙන්නෙ ජීවිතකාල විනාඩි දහයක් දීල පාන් ගෙඩිය ගන්න. බාර් එකේ බිල පැය තුනක්. බස් ගාස්තුව පැය බාගයක්. ගණිකා ඇසුර ලබන්නනම් පැය පහක්.... ඔයවගේ. මේ එදිනෙදා අවශ්‍යතාවලට වැයකරන කාලය වහාම නැවත උපයාගන්න සිද්ද වෙනවා. මොකද යමෙකුගේ ජීවිතකාලය අවසන් තත්පරයත් ගෙවුනු වහාම ඔහු හිටිතැනම මැරිල වැටෙන නිසා. (මේ ෆිල්ම් එකේ සිදුවීම් විස්තර කිරීමක් නෙමේ. අදහස පමණයි)

ඔය අතරෙ ජීවිත කාල තවත් අයට පරිත්‍යාග කරන්න, හොරකම් කරන්න හෙමත් පුලුවන්. හදිසි අවශ්‍යතා වලට ජීවිතකාල ලෝන් දෙන බැංකුත් තියෙනවා. ණය ආපහු ගෙවද්දි ජීවිත කාල පොලියකුත් එක්ක තමයි ගෙවන්න වෙන්නෙ.

තව Time zone තියෙනවා. සාමාන්‍ය මිනිස්සු ජීවත්වෙන පහල කලාපයේ තියෙන්නෙ කර්මාන්තශාලා. එහි ජීවත්වෙන්නෙ වැඩකරන මිනිසුන්.  අපිරිසිදු... තදබද... අශිෂ්ට.... අමානුෂික.... ඝෝෂාකාරී....

තවත් Time zone එකක් බොහොම ප්‍රියජනකයි. සාමකාමීයි. පිරිසිදුයි. ශිෂ්ටයි. එහි ජීවත්වෙන්නෙ විශාල ජිවිතකාල අතිරික්තයක් හිමි ධනවතුන්. මේ ධනවතුන් බොහොමයක් අර පහල කලාපයේ ආයෝජන මගින් ජීවිතකාල උපයන්නන්.

පහල කාල කලාපයේ ජීවත්වෙන්නෙකුට අවශ්‍යනම් ඉහල කලාපයට පදිංචියට යන්න පුළුවන් දොරටු තියෙනවා. හැබැයි ගේට්ටුවෙදි ලොකු ගානක් ගෙවන්න වෙනවා. අවුරුදු කීපයක ගාස්තුවක් කියමුකො. ඉතින් පහල ඉන්න කෙනෙකුට සාමාන්‍යයෙන් වැටහෙන්නෙ තමුන්ට ඉහල කලාපයට යන්න බැරි තමුන්ගෙ මොකක්හරි වරදක් නිසා කියලා. මොකද යන්න ගේට්ටුවක් සිස්ටම් එකෙන්ම දීල තියෙනවා. ලොකු ගානක් හොයාගන්න බැරිකම තමුන්ගෙ අවුලක්. (එක්කෝ දැනට කරන රස්සාව අප්සෙට්... නැත්තං කර්මය....ග්‍රහචාරය..... දෙවියන්ගෙ කැමැත්ත) ඉතිං කාගෙත් එකම හීනය හෙට මීට වඩා හොඳ රස්සාවක් (බිස්නස් එකක්) හොයාගෙන ලොකු ගානක් උපයලා අර කඩුල්ල පැනගන්න. (බාලගිරි දෝෂය අද නෙමේ හෙටයි). ඉතින් ඒ හීනය නිසා මිනිස්සු එදිනෙදා ජීවත් වෙනවා.

ඔතනදි ෆිල්ම් එකේ ලස්සන දෙයක් පෙන්නනවා. සාමාන්‍යයෙන් පහල කලාපයේ ජීවත්වන්නන් පිරිසක් තමුන්ගෙ හීනය වෙනුවෙන් යම් ජීවිතකාල ඉතුරුවක් කරන බව හෝ කලාපයේ කැළඹීමක් පේන්න තියෙනවනම්, පහුවදා ඉඳන් ණය සඳහා පොලිය වැඩිවෙනවා. පාන් ගණන් යනවා. බස් ගාස්තු වැඩි වෙනවා. (සංවර්ධනයට සල්ලි එපායැ දෙයියනේ) අර ඉතුරු කරන ටිකට කෙලවෙනවා. ඉතින් අර හීනය වෙනුවෙන් කවුරු කවුරුත් අතිරේක පැය කිහිපයක් ඕ.ටී කරන්න ගන්නවා. ඉතිං මිනිස්සු එහෙම අතිරේක ජීවිත කාලයක් උපයනකොට ආපහු බඩු ගණන් යනවා. ඉතින් සදහටම වැඩි වැඩියෙන් වැඩකරමින් හීනයක් වෙනුවෙන් නහිනවා.

ඔය වැඩේට සිනමා විචාරකයෙක් නොවන අපේ පී.බී ජයසුන්දර මහත්තයා කියන්නේ ‘උද්ධමනය’ කියලයි. මොකද්ද පින්වතුනි....? ඌද්ද්ධමනයඅඅඅ..!

පී.බී ජයසුන්දර කියද්දි මතක් වුනේ මෑතකදි ත්‍රිමාණ එකේ දාල තිබුනු ඔය උඩ තියෙන මාතෘකාව.

//සිගරට් එකක් රුපියල් විසිපහක් දීලා බොන කිසිම කෙනෙක් ඇයි රුපියල් තුනක් විතර නිෂ්පාදන වියදමක් යන සිගරට් එකක් 25ට දෙන්නේ කියලා අහන් නෑ//

ඒ වගේම සිමෙන්ති කොට්ටයකට පැය විසිහතරක් ඇතුලත රුපියල් අසූවක් වැඩියෙන් දෙන්නෙ ඇයි කියල අහන්නෙත් නෑ. අර පහල කලාපයේ ජාතික පානය වන අරක්කු බෝතලයකට එකපාර රුපියල් අසූවක් වැඩියෙන් දෙන්නෙ ඇයි කියලත් අහන්නෑ. රුපියල් තුනටත් දීපු පාන්ගෙඩිය හැටට දෙන්නෙ ඇයි කියලා අහන්නෙ නෑ. රුපියල් අටසීයෙ කසිප්පු බාර්වල විකුණද්දි හාරසීයෙ කසිප්පු කැලෑ අස්සෙ විකුණන්නෙ ඇයි කියලත් අහන්නෑ.

එහෙම නාහන්ඩ හොඳ හේතු අපිට තියෙනවා. අර Time zone ගේට්ටුව.

1.  මගෙ ඔලුවෙ තියෙන ප්ලෑන්එක හරිගිහින් ලබන අවුරුද්දෙ උතුරන්ඩ සල්ලි එනකොට ‘තමුසෙ කඩාකප්පල්කාරයෙක්’ කියල ගේට්ටුවෙන් ටිකට් කැන්සල් කලොත්? (මම හොඳ බොදු දරුවෙක්මි)

 2.  මේ දවස්වල හෙනට ඕ.ටී. අර ගේට්ටුවන් පැනගන්ඩ තව මිලියන හතලිහක විතර සොච්චමයි අඩු. ඕව අහ අහා ඉන්ඩ වෙලාවක් නෑ. ගිය සතියෙත් අපේ ගමට අල්ලපු ගමේ හාදයෙක්ගෙ බාප්පගෙ පුතා බැඳල ඉන්න හාදිගෙ මල්ලිලගෙ ගෙවල්ගාව එකෙකුත් ඕකෙන් ගියා.

 3.  මේවා ඉතිං සංසාරේ පතාගෙන ආපු හැටි තමයි. ඕව ඇහුව කියල කර්මය වෙනස් වෙන්නෙ නෑනෙ. මම ඊයෙත් පැය දෙකහමාරක පිරිකරක් හාමුදුරුවන්ට පූජා කලා. ලබන ආත්මෙ එහෙ උපදින්ඩ. හැබැයි අපි මෙහෙම කලාට අපේ ඉදිරි පරම්පරාවලට නං පිනක් දහමක්වත් කරගන්ඩ වෙන එකක් නෑ. අන්න නැගෙනහිර පන්සල් දැනටම උන් අල්ලගෙනලු.... ආවදෙංකො මෙහාට හොර හ......

 4.  මේව කාගෙන්වත් අහල වැඩක් තියෙනවද? අපේම හොඳටනෙ. අපිට කවදහරි යන්ඩ තියෙන ගේට්ටුවනේ ලොක්ක ආරක්සා කරන්නේ. ඉතිං මේව ආරක්සක වියදම්. බැරි වෙලාවත් ඕක දෙමෙල්ලු අල්ලගෙන උන්ගෙ ජාතියෙ උන්ට විතරක් යන්ඩ දුන්නොත්? ලොක්කා බුදුවේවා....!

5.  ආතල් නං කඩන්නෙපා හරිය?

   6.  .....

දැන් ඉතින් In Time බලල තියෙන අය ගිහින් තමුන්ගෙ වැඩක් බලාගන්න. නොබලපු අය හොයාගෙන බලල පී.බී ජයසුන්දරව සිහිපත් කරගන්ඩ.

අපිට වැඩ තියෙනවා.... අපි ගියා....!

'තෙමෙන මිනිසුන්' ට ප්‍රතිචාරයක්

මේ තෙමෙන මිනිසුන්ට ඊමේලයක් මගින් ලැබුණු තරමක් දීර්ඝ ප්‍රතිචාරයක්. මේක ප්‍රසිද්ධ කරම්දෝ නොකරම්දෝ කියන දෙගිඩියාවෙන් දවස් කීපයක්ම හිටියා. හේතු කීපයකට.

  

එකක් තමයි ෆූටා අරගලයට මම කැමතියි. එම ඉල්ලීම්වල ප්‍රායෝගික පැත්ත මොනව උනත්, සියළු විපක්ෂ දේශපාලන පක්ෂ අන්ත අසමත් වෙලාවක, ආණ්ඩුවේ අමනකමට එරෙහිව සිවිල් සමාජය මෙහෙම නැගී සිටීම ගැන අපමණක් සතුටුයි.

  

අංක දෙක නිර්මාල්. දැනට වසරකට හමාරකට පෙර නිර්මාල් ගැන මං කොහේ හරි සඳහනක් කරපු වෙලාවක නිර්මාල්ව තුට්ටු දෙකට දාල අපහාස කරපු සිවිල් (බ්ලොග්) බුද්ධිමතුන් දෙතුන් පොලක්ම දැන් මාස දෙක තුනක ඉඳන් නිර්මාල්ව අදහනව වගේ පේනව. මිනිස්සු හඳුනගන්න පුළුවන් වැඩ ඇතුලෙ කියන දේ තමයි ඒකෙන් පෙන්නෙ. ඒක පළුදු කරන්න එච්චර කැමැත්තක් නෑ.

  

අනික අධ්‍යාපනය ගැන ලොකු සංවාදයක් සමාජයේ ඇතිවුනා. අධ්‍යාපනයේ වෙනසක් කරන්න හැකියාව තියෙන පිරිස තමයි අද පාරට බැහැලා ඉන්නෙ. ඒ අය තමන්ගෙ අයිතිවාසිකම් ඉල්ලීමත් එක්කම ඒ අයගෙ යුතුකම් සමගත් නැවත බැ‍ඳෙනවා. සාධනීය වෙනසක්.

  

වැදගත්ම එකක්. ආණ්ඩුව මේකෙන් කෙළවගන්න බව පේන්න ගන්නවාත් එක්කම ආණ්ඩුව (මහින්ද) ආරක්ෂා කරන්න බැටෑලියන් එකක්ම බැහැලා වගේ පේනවා. මම කියන්නෙ ආචාර්යවරුන්ගෙ ඉල්ලීම් ඇතැම් අඩුපාඩු විවේචනය කරන්නන් නෙමේ. නිර්මාල් කතෝලික පූජකයෙක්ය අරක මේක කියලා නින්දිත විදිහට මඩ ගහන පිරිසක්. උන්ට බඩු සප්ලයි කරන්න තියෙන අකමැත්ත.

  

හැබැයි ඇත්තම කියන්නම්. ආචාර්යවරුන් ඔය ඉල්ලීම් දිනාගත්තට පස්සෙ (යම් තරමකින් හෝ) ආපහු ගෙවල්වලට යයිද, මේ අරගලය දිගටම ගෙනියයිද කියන එකනං මට තවම හිතාගන්න බැහැ. (කොටින්ම ආචාර්ය සංගමේට වඩා අන්තරේ කොල්ලො ටික මට දෙගුණයක් විශ්වාසයි ;p) මොකද ඔය සීයට හයම දුන්නත්, නිසි අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්තියක් සකස් වුනේ නැත්තං කිසි වෙනසක් නොවෙන නිසා. ඒක නිසයි රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය ගැන හැම පැත්තකටම විහිදුනු සංවාදයක් ඕනෙ කරන්නෙ.

මොකද කැම්පස් එක ඇතුලට එන පුද්ගලයව ඔය 6% න් රත්තරන් ආලේප කරල ගත්තත් වැඩක් නෑ එයා ගිරවෙක්නං. සැබෑ නිර්මාණශීලී දරුවන්ට උසස් පෙලින් පස්සෙ කොරියන් රස්සා පෝලිමේ ලගින්න වෙනවනම්.

  

මාරයාගේ ‘මාර අධ්‍යාපන’ කථාංග මාලාවත් සිහිපත් කරන ගමන්ම, අර ඊමේල් එක පහතින් දානවා. (එහි සහ මාරයාගේ මම එකඟ නොවන තැන් කිහිපයක්ම ඇති බව සලකන්න)

 මේකෙ අරමුණ රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය රැකගන්න කාටහරි අවශ්‍යනම්, 6% ක් නැතුවත් කරන්න දේවල් මහ ගොඩක් තියෙනවා කියල කාරුණිකව සිහිපත් කරන්න. ඒ වගේම දැනට වෙන්වෙන 1.8% නුත් අධ්‍යාපනයට සැබැවින්ම වෙන්වෙන්නෙ කොච්චරක්ද කියන එක නැවත හිතන්න කියලා ආරාධනය කරන්න. ආණ්ඩුව ඔය ඉල්ලීම් එකක්වත් දුන්නත්, නොදුන්නත්, නිවැරදි රාජ්‍ය අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්තියක් වෙත ඔය අරගලය ගෙනයන්න කියල ආචාර්යවරුන්ට ආයාචනය කරන්න.

---------------------------------------

මේක ඔබේ ලිපියට දාන්න හදපු ප්‍රතිචාරයක්. මොකද ඔබ කියන සමහර කරුණු ඇත්ත වුණත් මට එකඟ වෙන්න බැරි දේවල් එතන විවේචනය කළාම මට හම්බ වෙන්නෙ පෝරියල් එකක් කියල දන්න නිසා. මොකද මට හිතට එකඟව මේ ආචාර්යවරුන්ගෙ ඉල්ලීම් වලට මගේ සහයෝගයක් නැති නිසා. ඒ මම වැඩ කරන්නේ අවුරුදු දහයකට වඩා අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයේ නිසා.

  

අධ්‍යාපනය සාධාරණ වෙන්න ඕනි  බව ඇත්ත. ඒත් අධ්‍යාපනය අසාධාරණ තැනකට ඇදල දාන උදවියම එහි සාධාරණත්වය ගැන කතා කරන එක මටනම් පුදුමයක්. මම දන්නව මේ ඊයේ බදාදා දිනයේත් මහචාර්යවරු කිහිප දෙනෙක් අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේ කරක් ගැහුවෙ වෙන මොකටවත් නෙවෙයි තමන්ගෙ ළමයි හොර පාරෙන් ලොකු ඉස්කෝල වලට දාගන්න. ඉස්කෝලෙ අල්ලපු වැටේ එකාට ඒ ඉස්කෝලෙ අහිමි වෙන්නෙ තමන්ගෙ සිවිල් බලය යොදාගෙන සුපිරි පන්තියක් වෙනුවෙන් ප්‍රධාන ඉස්කෝල වෙන් කරල තියෙන නිසා. කලින් හිටිය ලේකම්වරය ඉවත් කරන්න හේතුවක් වුණෙත් මේ ආචාර්යවරුන්ගෙ තර්ජනයක් නිසා. ඒ තමන්ගෙ ළමයි රෝයල්, ආනන්ද,නාලන්ද,විශාඛා වගේ ඒවට ඉක්මණින් ඇතුළත් නොකිරීම ගැන ඒ ලේකම්ට ඒ උදවිය තග දැමීමට එරෙහිව පැමිණිලි කිරීම නිසයි.

  

අධ්‍යාපනය කියන එක ඇරඹෙන්නෙ පාසල් අධ්‍යාපනයෙන්. එතනම සිදු වෙන්නෙ අසාධාරණයක් නම්, ඒ අසාධාරණය සිදුවීමට තමන්ගෙ සිවිල් බලය යොදන උදවියම සාධාරණ අධ්‍යාපනයක් ගැන කතා කරන්නේ කොහොමද? තමන්ගේ දරුවා චක්‍රලේඛ වලට අනුකූලව නිවස ආසන්න පාසලකට ඇතුළත් කරල තියෙන මහාචාර්යවරයෙක්, ආචාර්යවරයෙක් ඉන්න බව මට පෙන්වා දුන්නෙත් උඹට මම කෘතඥ වෙනව. මොකද මට තවම එහෙම කෙනෙක් දකින්න ලැබිල නැති නිසයි.

  

මෙතන ඉන්න නිසා මම දන්නව අනෙක් පාසල් වල අධ්‍යාපනය තියෙන්නෙ පහත්ම මට්ටමක. ඒත් විභාග ප්‍රශ්ණ පත්‍ර සැකසෙන්නෙ අර ඉහළ ඉස්කෝල වල ලබා දෙන දැනුමට සාපේක්ෂවයි. ඒ අභියෝගය භාර ගන්න බැරිව අනෙක් පාසල් වල දරුවන් අනාථ වෙනව. ගමේ ගොඩේ ඉස්කෝලෙ ගිය මටත් වුණේ ඒ ටික නිසා ඒක වෙනදටත් වඩා අද මට තේරෙනව. ඉතින් හයිකාරකමෙන් තමන්ගෙ දරුවන් පාසල් වලට ඇතුළත් කරමින් සමස්ත දරු පරපුරටම ආරම්භයේදීම අසාධාරණයක් කරන උදවියම සාධාරණ අධ්‍යාපන ක්‍රමයක් වෙනුවෙන් කතා කිරීම ?

 යුද්ධෙ දිනුවත් එක්ක රටේ හයිකාර කොටස් ‍ඔක්කොම බඩගිනි වෙච්ච නරි වගේ අතුරු පල වලට වහ වැටුණ. ඒ එක්කම මැතිවරණෙ එද්දි තමන්ගෙ කොටස වෙනුවෙන් සිවිල් බලයක් තියෙන හැම එකාම කඩේ දිව්ව. ජනතාව ගොනාට ඇන්දීමේ කලාව පටන් ගත්ත. ඒ දවස් වල මහින්ද වගේ සංවේදී නායකයෙක් පත් නොකලොත් රටම අනාථයි කියන දැඩි මතවාදය අපි අතරට ගෙන එන්න මේ ආචාර්ය මහාචාර්යවරුන්ගෙන් විශාල ප්‍රමාණයක් එක් වී සිටිය. පත්තර වල පිටු ගණන් තමන්ගෙ අත්සන් යොදල මහින්දව පත් කරන්න කිව්ව. තව මාධ්‍ය වලින් මහින්ද පැරදුණොත් අපි අනාතයි කියල පෙන්වා දෙන්න උත්සාහ කලා. එයාල හිතුවෙ මහජනතාවට හොරෙන් රටේ හයිකාරයෝ එකතු වෙලා කන්න අයිති කරගත්ත මස් කුට්ටියෙන් නියමිත කොටස් එයාලට මහින්ද දෙයි කියල. ප්‍රභාකරන් ඉද්දි කාටවත් මස් කුට්ටිය භුක්ති විදින්න අයිති වෙලා තිබුණෙ නැති නිසා කවුරුත් සද්ද වහල හිටිය.

  

ඉතින් එදා අපෙන් ආයාචනය කරමින් පත් කරගත්ත සංවේදී නායකය එයාල දිහා බලන්නෙ නෑ. අපිට වඩා උගත් දැනුවත් මිනිස්සු දේශපාලකයන්ගෙ තත්වය නොදන්නව කියන එක පිළිගන්න බෑ. එතන තියෙන්නෙ රට ජනතාව ගැන හිතීම වෙනුවට පුද්ගලික වාසි වෙනුවෙන් පෙනී හිටීමයි.

  

තුන් වැනි කාරණය අධ්‍යාපනය මේ තත්වෙ තියෙන්නෙ වෙන් කරන ප්‍රතිපාදන මදි වීම නිසා නෙවෙයි. ප්‍රතිපාදන අධ්‍යාපනයට සෘජුවම වැය නොකර පුද්ගලික පල ප්‍රයෝජන සඳහා වැඩි කොටසක් වැය කිරීමයි.

  

මේ අමාත්‍යාංශයේ ඔබ හිටියනම් පුදුම වෙයි කොයිතරම් මුදල් නාස්තියක් කරනවද කියල. මම දන්න තරමින් අද වෙද්දිත් ගබඩාවල තියෙනව රුපියල් කෝටි දෙකකට ආසන්න බඩු ගොඩක් ඊයෙ පෙරේද මිළදී ගත්ත. ඒත් ඒව තවම බෙදා හරින්න හිතලවත් නෑ. මම ඇහුවම ඒව බෙදන්නෙ නැද්ද කියල මට අහන්න ලැබුණ පිළිතුර ප්‍රෙජෙක්ට් වල සල්ලි අහවල් දිනට කලින් ඉවර කරන්න ඕනි නිසා මේව මිළදී ගත්ත බවයි. අධ්‍යාපනයට වෙන්කරන මුදල් වගේම විශාල වශයෙන් විදේශ ණය ආධාර වශයෙනුත් ලැබෙන දේවල් හරහා තමයි මේ ප්‍රොජෙක්ට් ඇති කරන්නෙ. ඒවගෙන් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් කරන මගුලක් නෑ. දුර ඉස්කෝල වල දරුවන්ට ඉඳගන්න පුටුවක් නෑ. ඒත් ‍ඒව දියුණු කරන්න මේ සල්ලි යොදවන්නෙ නෑ. ඒවගෙන් කරන්නෙ මෙහෙ උදවිය තමන්ගෙ මඩි තර කර ගන්න පුඵවන් විදියෙ වැඩයි.  ඒව දැන ගන්න මේ ක්ෂ්‍රේත්‍රයේ වැඩ කරල තියෙන්න ඕනි. රුපියල් සීයක් ලැබුණොත් ඒකෙන් රුපියල් දහයක් විතරයි සෘජුවම අධ්‍යාපන කටයුත්තක් වෙනුවෙන් වැය කරන්නෙ. ඉතිරි අනූවම කොමිස්, ගසා කෑම් සහ නාස්තියයි.

  

මම දන්නව අලුතෙන් ආපු ලේකම්ගෙ පුද්ගලික හීනමානය වෙනුවෙන් විතරක් මේ වෙද්දි මිලියන කිහිපයක් වියදම් කරල තියෙනව. ලක්ෂ ගණන් වැය කරල ගෙනාපු මේස පුටු මිනිහ අයින් කලා. අලුතෙන් ගෙනාව. ජනෙල් තිරයක් වත් ඉතිරි කලේ නෑ. ටොයිලට් එකේ ටයිල්ස්, කොමඩ් පවා ගලවල අලුත් ඒව සවිකලා. ඒ සියල්ල අවුරුදු දෙකක්වත් පරණ නැති ඒව. ඒසී මැෂින් පවා අලුතෙන් හයි කලා. පරණ ඒවට වෙච්ච දෙයකුත් නෑ. අඩුම ගාණෙ ටොයිලට් පේපර් පවා අමාත්‍යාංශයේ මුදලින් එයා වෙනුවෙන් ඉල්ලනව. අත හෝදල පිහින්න තුවාය පවා මහජන මුදලින් ඉල්ලනව. පාවිච්චි කරන්නෙ මොන්ටෙරෝ වර්ගයේ වාහන. ඉස්කෝලෙකට පුටුවක් අරන් දෙන්න ප්‍රතිපාදන නෑ කියන අමාත්‍යාංශයේ හැම නිලධාරියෙක්ම හොඳම වාහනයක් අරන් තියෙනව වෙන් කරන ප්‍රතිපාදන වලින්. හැම ඉහළ නිළධාරියෙක්ම රුපියල් ලක්ෂයකට වඩා වටින ලැප්ටොප් එකක් වෙන් කරන ප්‍රතිපාදන වලින් අරන් ගෙදර ගෙනියල පොඩි එවුන්ට් ගේම් ගහන්න ගිහින් දීල තියෙනව. මොකද මුන්ගෙන් වැඩි දෙනෙක් කොම්පියුටරයක වැඩ කරන්න දන්නෙ නෑ. ඒත් මෙහාට ආපු හැටියෙම ඉල්ලනව ලැප්ටොප් එකක්. මාරු වෙලා යද්දි ආපහු භාර දීමක් නෑ. කැඩිච්ච කෑල්ලක් ගෙනත් දෙනව. සමහර අය අවුරුද්දක් පාවිච්චි කරල කොහෙන් හරි කැඩිච්ච කෑල්ලක් ආපහු භාර දීල අලුත් එකක් ඉල්ලනව. උන් අපි වගේ ලාභ ඒව නෙවෙයි ඉල්ලන්නෙ. ලක්ෂෙට එහා ඒව.

 මම පුද්ගලිකව දන්නව වෙන්කරන ප්‍රතිපාදන වලින් සියයට විසි පහකට වඩා වැය කරන්නෙ මේ වගේ නිලධාරීන්ගේ සහ ඇමැති වරුන්ගෙ පුද්ගලික ප්‍රයෝජනයට සහ බොරු උත්සව වලටයි. ඊට අමතරව ආධාර විදියට ලැබෙන ඒවගෙන් සියයට අනූවක්ම නාස්තියයි. වංචාවයි.

 ඉතින් මම හිතන්නෙ නෑ ප්‍රතිපාදන වැඩි කලා කියල සාධාරණ අධ්‍යාපනයක් ඇති වෙයි කියල. වැඩි කරන ප්‍රතිපාදන වලින් වැඩියෙන් නාස්තියක්, වංචාවක් සිදුවෙයි. 

  

අධ්‍යාපනයේ විතරක් නෙවෙයි ඕනිම දේක සාධාරණය පළමුව එන්න ඕනි තමන් තුළිනුයි. මේ උදවිය දරුවා පාසලකට දාන තැන ඉඳන් අසාධාරණ දේවල් කරන ගමන්ම සාධාරණ අධ්‍යාපනයක් වෙනුවෙන් සටන් කරමින් ඉන්නව. සාධාරණය පළමුව එන්න ඕනි තමන්ගේ ක්‍රියාවන් හරහායි. අනෙක් එවුන්ට විතරක් සාධාරණ වෙන්න කියන එක දේශපාලනයයි.

  

ඒ මූලික කාරණා. ඒත මට තව ගැටඵවක් තියෙනව. අධ්‍යාපනය මේ රටට අත් කර දී තිබෙන්නේ කුමක්ද යන්නයි. අධ්‍යාපනයෙන් බිහිවුණ සියල්ලන්ම බඩගිනි වෙච්ච නරි වගේ සමාජ ගතව සිටින බවයි මට පෙනෙන්නෙ. මොකද මම වගේ නූගත් අය නෙවෙයි රටේ ඉහළ තනතුරු වල හිඳිමින් ආර්ථික වගේම සදාචාරාත්මක පරිහාණියක් වෙනුවෙන් පෙනී හිටින්නෙ. මේ අධ්‍යාපනයේ වරදක් තියෙනව. නැත්නම් රටේ පවතින ක්‍රමයේ වරදක් තියෙනව. නිවැරැදි වෙන්න ඕනි ඒකයි. නැත්නම් අපි වගේ නූගත් මෝඩයෝ කොටසකුයි, උන්නතිකාමයෙන් පෙළෙන උගත් බුද්ධිමත් කොටසකුයි විතරක් හැමදාම හිඳියි. ඔබල ලියන කිසිවකින් කිසිම වැඩක් වෙන එකක් නෑ.

  

මට නම් දැන් එපා වෙලා. මේ දේවල් මම දැන් ලියන්න උත්සාහ කරන්නෙත් නෑ. ලිව්ව කියල වැඩකුත් නෑ. මම ඔබේ ලිපියට ලියපු මේ කොමන්ට් එක පබිලිස් නොකලෙත් ඒකයි. මම කියන දේට නෙවෙයි පහර හම්බ වෙන්නෙ. මම කැම්පස් නොගිය නිසා, උගත් කමක් නැති නිසා ඉරිසියාවට විවේචනය කරනව කියන එක තමයි කන්න වෙන පෝරියල් එක. ඒවට උත්තර දෙන්න මට බෑ. මොකද ඇත්තටම මම උගත් මිනිහෙක් නෙවෙයි ඒක ඇත්ත නිසා. 

  

මේ උණුසුම පිටම මේවා ගැන සංවාදයක් ඇති වෙනවනම් හොඳයි තමා. මොකද ඔය ඉල්ලීම් ලැබුනත් නැතත් ඕක අල්ලගෙන ඉන්න පුලුවන් කාල සීමාවක් තියෙනවා. ඉන් පස්සෙ අධ්‍යාපනය ගැන කතා බහ ඔක්කොම ඉවරයි. නමුත් මේ උණුසුමෙන් මෝහනය වෙලා ඉන්න පිරිසකට අපි කොච්චර ඇත්තක් කිව්වත් පේන්නෙ වැරදියට. ඉතිං මොකද කරන්නෙ?

.....................

(පින්තූරය - මෙතනින්)