උගේ වම් අත

“මං ඉස්සරහම අතක් තිබුනා ........ පිරිමි... මැදිවයසේ වෙන්න ඕනෙ...... ඒක වම් අතක්.....”

ඒ මොහොතේ අපි දෙන්නා උන්නෙ බම්බලපිටියේ මුහුදට ආසන්නව පිහිටා තිබූ ගරාවැටෙමින් පැවති විශාල නිවසක පිටත කාමරයක් තුල. කාමරය මැද පිහිටි තට්ටු දෙකේ ඇඳන් දෙකක උඩ තට්ටු දෙකේ වැතිරිලා. අහසත් අපිත් වෙන්කරපු සුදු සිවිලිම දිහා බලාගෙන. ඒ සිවිලිම අයිති අපෙන් හම්බකරගත්තු සිකියුරිටි කොම්පැනියට. තුසිතටත් මටත් මෙතන ඉන්න අපේම හොඳ හේතු තිබුනා. තුසිත aat ඉවරකරගන්නකං. මම ලංකාවේ ස්පිල්බර්ග් වෙලා ඔස්කාර් එවෝර්ඩ්ස් ගන්නකං. (බැරිම උනොත් ‘සරසවි’ වත්.)

ඊට දින හතරකට කලින් ලංකාවේ එවක පැවති යුද්ධය (වාර්ගික සිවිල් අරගලය/එල්.ටී.ටී.ඊ ත්‍රස්තවාදය/ දෙමල විමුක්ති අරගලය/ තෙවැනි ඊලාම් යුද්ධය/බෙදුම්වාදී කොටි ත්‍රස්තවාදය/දෙමල කොටි/...../.....) විසින් තවත් සමූහ මිනිස් බිල්ලක් මරදාන ස්ටේෂන් එක ඉදිරිපිටදී අරන් තිබුනා. ඒ බිහිසුණු හඬ ඇසෙන මොහොතේ තුසිත උන්නේ දවස් එකහමාරෙ නිවාඩුවකට පෝස්ට් එකේ ඉඳන් කෙලින්ම ගෙදර යන්න, පයින්ම මරදාන ස්ටේෂන් එකට යන ගමන්. ගමන ඉවර වෙන්න මිනිත්තු එකකටත් අඩු දුරක් තිබියදී.

කන් බිහිරි කරවන ඒ හඬ ඔහුව ක්ෂණිකවම හිස් අවකාශයකට ඇදලා දැම්මා. තත්පර කිහිපයක් තුල ඉන්ද්‍රිය සංවේදනයන් නැවත සෙමින් ඇර‍ඹෙනවාත් සමගම සිදුවූ දේ ඔහු අනුමාන කලා. ඊළඟ තත්පරේදි අඩියක් ඉස්සරහට තිබ්බා. ඊළඟ මොහොතේ සියළු නිසල දෑ පසු කරමින් ඔහු වේගයෙන් ඉදිරියට යමින් සිටියා.
“මාව ගැස්සුනා...... ඒක බයක්ම නෙමේ බං.... මොන මගුලක්ද මන්දා.... මට හිතුනෙම ගිහින් බලන්ඩ........”
අර මුලින් කියාපු ‘වම් අත’ ඔහුට හමුඋනේ එතනදි.

ඔහු එතනට යන විට නැවත මිනිසුන් රැස්වෙමින් සිටියා. මහා විශාල ගාලගෝට්ටියක් මැද උනත් ඔහු දැකලා තිබුනේ එකම දෙයයි.
“වැලමිටෙන් පහල එච්චර හානියක් වෙලා තිබුනේ නෑ....... වෙදැඟිල්ලයි සුලැඟිල්ලයි ටිකක් නැමිලා. ඇඟිලි ඉහිරිලා තිබුනේ............”
“උඔ මාර පිස්සෙක්නෙ බං....... යකෝ අඩුගානෙ තුවාල කාරයෙක් උස්සන්ඩ වත්....”
“මට එහෙම නිනව්වක් තිබ්බෙ නෑ බං....... අර අත දැක්කට පස්සෙ.... මන්දා......”
“මට පේන්නෙ උඔ බය වෙච්ච පාර ඔලුව මඥ්ඥං වෙලා..... අඩුගානෙ මනුස්සයෙක් හැටියට උඔට තිබුනනේ එතන මොනවා හරි කරන්න.....”
“මන්දා........”
“නැත්තං අනිත් උං ආපහු දුවද්දි උඔ අහවල් එකකටද එ‍තෙන්ට ගියේ......?”
“මං හිතන්නෙ.. දෙවියන් වහන්සේ මාව පරීක්ෂා කලා.........”

සති දෙක තුනක් යද්දි දෙවියන්ගේ පරීක්ෂාව තරමක් දුර දිග යමින් තිබුනා. දිගින් දිගටම වැඩ පැහැර හැරීම නිසා ලොක්කන්ගේ චෝදනා තරවටු කිරීම් තරමට උත්සන්නව තිබුනා.
“උන්ට කුද ගහගන්ඩ කියපං...... මොකටද බං මේවා කරලා..... මිනිහෙක් කුඩු වෙන්ඩ යන්නේ තත්පර බාගයයි.......
අතක් වෙන්උනාම .... ඒ අත අර මිනිහා නෙමේ. ඒත් එහෙම නොවෙන්නෙත් නෑ....... සමහරවිට ඔය අත උදේ දරුවෙකුගේ ඔලුව අත ගාල එන්ඩ ඇති.........”
“හහ්..... ඔව්...... පස්ස හෝදන්ඩත් ඇති.....”
“පලයං බං මැරිච්ච මිනිහෙකුට අපහාස නොකර....”

දිනෙන් දින උග්‍රවන නිහඬතාව දරාගන්න බැරිම තැන දවසක් මම දන්න හොඳම යෝජනාව කලා.
“බොමුද....?”
“උඔ දන්නවනේ... මං ඔය ජරාව බීලත් නෑ... බොන්නෙත් නෑ...... උඔට ඕන්නං බීපං...... වෙරි උනොත් මං බලාගන්නං...... හහ්... හහ්....”
තුසිත හයියෙන් හිනාවෙනවා මං අන්තිමටම දැක්කෙ එදා.
තුසිතව පවා.

පහුවදා මම ඇහැරෙනකොට තුසිත 7 ෂිෆ්ට් එකට ගිහින්. මට සහලෝලා උණ. අමාරුවෙන් සේවා ස්ථානයට ගිය මට පැනලා නිවාඩු දුන්නා.
“ඕක අර වෛරස් උණේ.... දවස් 7 ක් තියෙනවා... ඔයා දැම්ම ගෙදර යන්ඩ. සල්ලි තියෙනවද?”
ඒ රුපියල් පන්සීය සාක්කුවේ දාගෙන ගෙදර ආපු හැටි මටවත් මතක නෑ.

මගේ දවස් හත, දාහතර උනේ ඒ බෝම්බ පිපිරෙන යුද පිටියට නැවත මාව නොයවන්න ගෙදර තීරණය කල නිසා. සති දෙකකින් මම ගියේ දවස් විසිතුනක පඩි සල්ලියි ඇඳුම් බෑග් එකයි ගේන්න. එතකොට තුසිත වෙන පෝස්ට් එකකට දාලා. අර කාමරේ මැද්දෙ ඇඳක් උඩ පණිවිඩයක් තියලා මං ආපහු ආවා.
(පඩි සල්ලි?......... පිස්සුද?)

කීපවරක්ම සේවා ස්ථානයට කතා කලත් තුසිතව අල්ලගන්න බැරි උනා. තවත් මාසයකින් විතර කතා කලාම කිව්වා තුසිත අස්වෙලා ගියා කියලා. මම වෙන්නප්පුවට ගිහින් අමාරුවෙන් ගේ හොයා ගත්තා.
“මේ ළමයා ඉගෙනීම නවත්තලම දැම්මනේ...... පස්සෙ මං අඳුරන මාබෝලෙ පැත්තෙ කොම්පැණියකට දැම්මා. දැං එහේ නැවතිලා වැඩ. මිනිහට නිවාඩු නෑ........”
හිටපු මැලේරියා මර්ධන නිලධාරියෙක් උනු තුසිතගේ තාත්තා දුන්නු දුරකථන අංකයත් අරන් මං ආපහු ආවා. ඒ අංකය කවදාවත් වැඩ කලේ නෑ.

අවුරුද්දකට විතර පස්සේ කොළඹ මොකද්දෝ විකාර වැඩකට ගිහින් එන ගමං මං වෙන්නප්පුවට ආවා. ගෙදර වෙනසක් මට දුරදීම දැනුනා.
“තුසිත....?”
“මේ...... මේ පුතානෙ...... නෝනෙ....!”
මට ඉතුරු ටික හිතාගන්න පුළුවන් උනත් අදහගන්න බැරිව උන්නෙ.
“පුතාට අසනීප උනා. දොස්තරලටත් ලෙඩක් හොයාගන්න බැරුව උන්නෙ.... හොස්පිට්ල් එකේදි එයාට දෙවියන් වහන්සේගෙ බලයක් තියෙනවා කියලා එක එක දේවල් කරන්ඩ අරං........ සමහර ලෙඩ්ඩු ඇත්තටම හොඳ කරලත් තියෙනවලු....... පස්සෙ පුතා හොඳටම සනීප වෙලා ගෙදර ආවේ.... දවස් හතරක් හොඳට හිටියා......”

තුසිතගේ උදරයේ තිබිලා දියවෙමින් පැවති මැලේරියා පෙති දෙසිය ගණනක් වෛද්‍යවරු හොයාගෙන තිබුනා. ඔහුගේ සොහොනට යන විදිහ පියා මට කියලා දුන්නා. සොහොනක් කියන්නේ මිනිහෙක් නෙමේ. එහෙම නොවන්නෙත් නෙමේ.
මම ගියේ නෑ.

මරදාන බස් බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් මියගිය ගණන 53 ක් කියලයි ආණ්ඩුවේ සංඛ්‍යා ලේඛන වල තියෙන්නේ. ඒත් ඇත්ත ගාන ඊට වැඩියි. ඒක අඩුම ගානේ 54 ක් වත් විය යුතුයි. දිගට දිගේ මේ කතාව ලියවෙද්දි ඒක කෙටි කරන්න මං පැකිලුනේ ඒ සඳහා මට තියෙන මේ සාක්ෂියට හානියක් වෙයි කියන බයට.
(හෘදයාංගම මිතුරෙකුගේ මතකය වෙනුවෙන්.)