අහිගුණ්ටික මරණයක්

මේ පළාතට මාස පහ හයකට පාරක් ඇවිත් සතියක් හමාරක් නැවතිලා යන අහිගුණ්ටික පිරිසක් ඉන්නවා. මේක මම දන්න දා ඉඳං වෙන දෙයක්. ඉස්සරනං කොහෙහරි වැව් පිටියක තල් අතු කූඩාරම් ගහගෙන බූරුවොත් දිගේලි කරගෙන තමා හිටියේ. තව රිලව් එහෙම ගේනවා. බූරුවෝ අරන් යන්නේ තල් අතු කූඩාරමුයි, අනෙක් උයන පිහන වගේ අඩුවැඩියයි තැනින් තැනට ප්‍රවාහනය කරන්න. ඒ කාලයේ අහිගුණ්ටික ගෑණු ගෙවල් ගානේ එනවා සාත්තර කියන්න. පොල දවසට නයි නටවනවා. රිලව් නටවනවා. අපි කුඩා කාලයේ යනවා තකහනියක් ඒ මිනිස්සු බලන්න. ගෙදරට හොරෙන්.  අම්මලා බනිනවා ඒ මිනිස්සු ඉන්න වටපිටාවම අපිරිසිදුයි කියලා. ඒ අය ආපහු ගියාමත් සතියක් හමාරක් යනකං ඒ හිටපු තැන ඒ මිනිස්සුන්ගේ ‘කුයිල’ (ගඳ වගේ දෙයක් නෙහ්?)  තියෙනවලු. .          මම අහලා තියන විදිහට නම් අහිගුණ්ටික කියන්නේ තෙළිඟු අයට.

අහිගුණ්ටික ගෑණු සාත්තර කියන්න ගෙදරට ආවහම ගෙදර පොඩි දරුවන් එලියට ගේන්නෙ නෑ. මොනවහරි ගුරුකම් කරයි කියලා. උන්ගේ වාඩිය බලන්න යන අයව  උන් වශී ගුරුකම් කරලා දැපනේ දාගෙන අරන් යනවා කියලත් පැරුන්නො විශ්වාස කලා. ඒ අයගේ මරණයක් සිද්ද වුනොත් ඒ ඉන්න වාඩිය මැද්දෙම දිග පලලින් අඩු, මැරුණු කෙනාගේ උස විතර ගැඹුරු වලක් කපනවලු. පස්සේ හිටගෙන ඉන්න ඉරියව්වෙන්ම කෙලින් අතට වලදාලා, වහපු වල උඩ ලිපක් හදලා උයාගෙන කාලා පහුවදාට වාඩිය අතෑරලා යන්න යනවලු. මේවයේ ඇත්ත නැත්ත හරියටම දන්නේ නැහැ. පැරැන්නෝ කියන්නෙ එහෙමයි.

හැබැයි දැන් හුඟක් අය එහෙම නෑ. රස්සාව වෙනස් නොවුනට යම් පිරිසකට ස්ථිර පදිංචි තැනක් තියෙනවා. කිව්වේ ඇඩ්‍රස් එකක්.  දැන් බූරුවොත් නෑ. එන්නේ බස් එකේ. ත්‍රීවීල් දෙක තුනක හරි බට්ටා ලොරියක හරි ඇවිත් බහින අයත් ඉන්නවා. සති පොලක හරි වෙන අතහැරදාපු ගොඩනැගිල්ලක හරි සාරි වලින් වටකරලා කාමරයක් දෙකක් හදාගත්තා. නැවතුනා. සාමාන්‍යයෙන් දහ පහලොස් දෙනෙක් විතර එනවා. වැඩි පිරිසක් ගෑණු. දවල්ට බිස්නස්. සාත්තර කියනවා වගේ දේවල්.  නයි... රිලවු නටවන අය නම් බර කාලෙකින් දැක්කේ නෑ. රෑට මම දන්න තරමින් ගෑණු පිරිමි බේදයක් නැතුව බොනවා. ඒ වගේම හොඳට කනවා. ඉස්සර වගේ තුන්වේල උයන්නෙ නෑ.  වේලක් හමාරක් කඩෙන් කන්නෙ. හවසට තරමක මුදලක් අතමිටේ ගැවසෙනවා

දින කීපයකට උඩදි ආරංචි උනා ඒ අයගේ හදිසි මරණයක් වෙලා කියලා. සති පොලක නැවතිලා හිටපු කාණ්ඩයක් හැන්දෑවේ හොඳටම ඩෝප් එක දාලා. එක මිනිහෙක් ගෑනිත් එක්ක වලියක් දාගෙන පොලේ ඌරුමස් විකුණන කෑල්ලේ එල්ලිලා මැරිලා. මමත් පහුවදා ගියා වෙන්නෙ කෙරෙන්නෙ මොකද්ද කියලා බලන්ඩ. මම යනකොට මෘත ශරීරය ඉස්පිරිතාලේ.

ඔන්න හදිසි මරණ පරීක්ෂණයකුත් තිබ්බා. අහිගුණ්ටික රැහේ දහදෙනෙක් විතර තමා ඉස්පිරිතාල භූමියේ හිටියේ. වැඩි දෙනෙක් ගෑණු. ළමයි වගයකුත් හිටියා. ඒ අය උදේලු ආවේ. මැරුණු කෙනාගේ නමත් මොකද්ද එකක් කිව්වා. මට දැන් මතක නෑ. මළ සිරුර කැපුවා.

ඔන්න ටික වෙලාවකින් කොරනෙල් මහත්තයා නළල රැලි කරගෙන එනවා...

"කෝ මෙයාගේ නෝනා...?"

ගෑනු කෙනෙක් ඉස්සරහට ආවා.

"මෙයා සුන්නත් කරපු කෙනෙක්නේ.... මුස්ලිම්...!! මට ඇත්ත කියනවා..."

"ඔව් මාතියා.... මෙයා මුෂ්ලිම් ඉඳලා අපේ රැහැට වැටුනා... නම මොහොමඩ් නවුෆර්...."

"එතකොට තමුන්?"

"මම ඩේසි.... ක්‍රිස්තියානි...."

"ඒ කොහොමද?"

"අම්මා තෙලුඟු.... තාත්තා ක්‍රිස්තියානි... තාත්තා රැහැට වැටුනු කෙනෙක්...."

කොරනෙල් මහත්තයා ඊටපස්සෙ ළඟ හිටපු අහිගුණ්ටික මිනිහෙක් දිහාට හැරුනා.

"එතකොට තමුසේ....?"

"මම බුද්දාගමේ...."

"ඒ කොහොමද?"

"අම්මා බුද්දාගමේ...."

"තාත්තා....?"

"තාත්තා නෑ...... මේ මගේ පවුල....."

එයා ළඟ හිටපු ගෑනු කෙනෙක් පෙන්නුවා.

"එතකොට ඔහේ...?"

කොරනෙල් මහත්තයා ඇහුවේ ඒ ගෑනු කෙනාගෙන්.

"මං දෙමල මාතියා..."

"කොහෙද... යාපනේ...?"

"නෑ... මාතලේ..."

"හරි.... දැං මෙතන කවුද තෙළිඟු අය ඉන්නේ....?"

කට්ටිය මූණෙන් මූණ බලනවා.

"අපේ කට්ටිය ඉන්නවා... මෙතන ඇවිල්ලා නෑ...."

එකෙක් අපහසුවෙන් කිව්වා.

---------------------------------

මේක සියදිවි නසාගැනීමක් හැටියට තීන්දු කරලා කොරනෙල් මහත්තයා වාර්තාව දුන්නා. කෙරනෙල්ටයි දොස්තරටයි පොලිසියේ අයටයි තිබ්බ ලොකුම ප්‍රස්නේ උනේ බොඩි එකට මොකද කරන්නේ කියන එක. රජයේ වියදමින් අවසන් කටයුතු කරමු කියන එකයි අදහස වුනේ. හිඟන්නියෝ වගේ වැරහැලි එල්ලං ඉන්න ඔය ගෑනු හතර පස් දෙනාට ඕක බාරදුන්නා කියලා උන් මොනව කරන්ඩද? කොරනෙල් මහත්තයා කට්ටියට ඕක පැහැදිලි කරන්න ආවා.
“මේක සියදිවි නසාගැනීමක් හැටියට අපි තීන්දු කලා.... මරණ පරීක්ෂණේ ඉවරයි.... ම්... දැන් මේ මෘත ශරීරෙට මොකද කරන්නේ කියන එකයි ප්‍රස්නේ....”
එක ගෑනු කෙනෙක් ඉස්සරහට ආවා.
“අපිට දෙන්ඩ මාත්තයා... ගෙනියන්ඩනං තැනක් නං නෑ... මෙහෙං වලලන්ඩ තැනකුයි... පෙට්ටියක් ගන්ඩ තැනකුයි... වල කපාගන්ඩ කට්ටියකුයි හොයල දෙන්ඩ පුලුවන්නං ලොකු උදව්වක්.... සල්ලි තියෙනවා.... වල කපන අයටත් කුලිය දෙන්ඩ පුලුවන්....”

මට ආපහු එන්න සිද්දවුනා. ඒ කියපු විදිහට අවසන් කටයුතු සිද්දවුනා කියලත් දැනගන්න ලැබුනා. කනත්තේ ඉන්න බැරිවුනු එක ගැන දැන්නම් හරි දුකයි. මේ ජීවිතයේ දැකගන්නට ඉඩ තිබුණු චාම්ම ‘අවමගුල් උත්සවය’ තමයි මට මිස් වුනේ. කවුරුවත් වැළපුනේ නැහැ. සුදුකොඩි නැහැ. ගුණකථන නෑ. මිස්ටේක් එකකින් අප්සෙට් ආත්ම භවයකට ගිහින් ඉන්නවනම්, හොඳ භවයකට ට්‍රාන්සර් කර ගැනීමේ සීරියස් ආගමික වතාවත් නෑ. මල්ශාලාව ගානේ සුදු රෙදිකෑල්ලක් අන්දලා තිබ්බට ඒකවත් ඕනෙ කියලා මේ අය ඉල්ලලා නෑ.

අහිගුණ්ටික කියන්නේ තවදුරටත් ගෝත්‍රයක් නෙමෙයි. ජීවන විලාසිතාවක්. ජාති ආගම් මල මගුල් මොකුත් නෑ. තියෙන තැනක වැටිලා ලැබෙන දෙයක් කාලා ඉන්නවා. නාන්නෙ නෑ. අපිට නොනා ඉන්න බෑ තමයි. ඒත් නොනා ඉන්න පුලුවන්නම් හොඳ නැද්ද? හමදාම උදේට සීතලේ වොෂ් එකක් දාද්දි මටම හිතෙනවා මේ මොන මගුලක්ද කියලා. අයි යකෝ දවසට කී පාරක්නං අපිව හෝදගන්නවද? ඇත්තටම ගත්තොත් මොන කරදරයක්ද? මොන වෙලාවක් නාස්ති වෙනවද? මොන වියදමක්ද?

අපිට කැලෑවක වැසිකිළි යන්න බෑ. ඒක පිළිකුල් වැඩක්. ඒති ඉතිං පිළිකුලක් නොදැනෙනවනං අවුලක් නෑනේ. සෞඛ්‍ය ආරක්ෂණ බොරු රෙද්දවල්. ඕවයේ කියන තරම් මගුලක් නෑ කියලයි මං හිතන්නේ. අර ඉස්පිරිතාලෙට ආපු පොඩි එවුනුත් මුලු කාලය පුරාම වාට්ටවක් අයිනේ දූවිලි නෑවා. කොහොමද අපේ එකෙකුට පොඩි පින්නක් වැදුනොත්?

වැරහැලි එල්ලගෙන මිනිස්සුන්ට ඉන්න බැරිද?  ඔලුවේ මනස්ගාත නොවෙන්න ඕනෙ හැටියේ පුළුවන්. තැන් තැන්වල වැටිලා ඉඳලා, ඉල්ලගෙන කාලා, පුළුවන්තරම් කසිප්පු බීලා කොහෙහරි තැනකදි ඩොහ් ගාලා මැරිලා යන ජීවිතයක කිසි තේරුමක් නෑ නේද කියලා එකපාරට හිතෙනවා.  ඒ වුනාට අවසන් අර්ථයෙන් කාගෙ ජීවිතේද තේරුමක් තියෙන්නේ?
සමාජයට වැඩදායක.....? නිකං විහිළු කරන්න එපා....!!