හෙමින් සැරේ පියා විදා.......

එකල මට පෙම්වතියක් විය.

අප විවාහ විය යුතුව සිටියෙමු. අප ‘ආදරය’ කිරීම එයට හේතුවයි. මුලදී ඇය වඩාත් කැමැත්තෙන් සිටියේ මගේ මිතුරාටය. ඔහුට පෙම්වතියක් ඇති බව දැනගත් විට ඇය මට කැමති වූවාය. මට පෙම්වතියක් නොසිටි හෙයින් මමද ඇයට කැමති වීමි. එතැනදී ඇතිවූ ‘ආදර සම්බන්ධයට’ මූලිකම හේතුව ඇය ස්ත්‍රියක සහ මා පුරුෂයෙකු වීම පමණකි. එය එක්තරා උගුලක් සේද මට දැණිනි. යමෙකු අප මෙහෙයවමින් සිටී. නිකම්ම නිකම් ස්ත්‍රියක හා පුරුෂයෙකු වන අප දෙදෙනා දැන් හෘදයාංගම සාංසාරික පෙම්වතුන්ය. දැන් ඉතිරිව ඇත්තේ හැකි ඉක්මණින් විවාහකව ශාරීරික විනිවිදීමක් තුල අප සම්බන්ධතාවයේ පරිපූර්ණත්වයට පත්වීමයි. හුහ්....!!

ඇය මා වෙනුවෙන්ම උපන්නියක වූවාය. ඇය ළඟ මිහිරි සුවඳක් වී. ඇය සිපගැනීමේදී ඇගේ මුහුණේ වූ කුරුළෑ කිසිදු අපුලක් නොගෙනාවේය.  ඇගේ නාසය මත මතුවන තෙල් මුසු දහදිය මගේ සුරතින් පිස දැමීමි. ඇගේ නරක්වූ දතක වුව දුර්ඝන්ධයක් නොවී. මගේ සංවේදන පද්ධතියේ කුමක්දෝ ඉමිහිරි වයර් පැටලීමකි.

මා කොහොමත් සොයමින් සිටියේ මට අඩුවෙන්ම කරදර කරන අයෙකි. සහතිකවම ඒ ඇයමය. මගේ සියළු අවශ්‍යතා ඇය දන්නීය. දවසේ ඒ ඒ වේලාවන්හිදී මට සෑදිය යුතු තේ එකේ ප්‍රමිතිය පවා. ඈ මට උහුලාගත නොහැකි තරමින් නිහතමානීය. ලැජ්ජාශීලීය. අවංකය. මා වඩාත් ප්‍රිය කරන ලෙස සෙමින් කතා කරයි. ඇය ලවා කුණුහරුපයක් කියවීමට මා ගත් උත්සාහය වරක් ව්‍යර්ථ වූයේ ඇගේ දෑස් ලැජ්ජාශීලී කඳුලෙන් පිරීයාමෙන් අනතුරුවය.

මා සෙවූ පරමාදර්ශය දැන් මා සතුය. මා වෙනුවෙන්ම අයෙකු මගේ කාලයේදීම ජනිතව ඇති විශ්මය? මා පුපුරායන තරමේ වාසනාවන්තයෙක්මි.

______________________________

එය සිකුරාදාවක සන්ධ්‍යාවකි. මා සිටියේ මාර්ගය අයිනේ ඉරේෂා සමඟ කතා කරමිනි. ඇය මගේ පාසල් මිතුරියකි. අප හමුවූයේ දීර්ඝ කාලයකිනි. ඇය මගේ යතුරුපැදියේ හැඬලයට බර දීගෙන ප්‍රිය සල්ලාපයෙහි උන්නාය. පසුපසින් පැමිණෙන සී.ටී.බී බසයේ හඬ මට එක්වරම සිහිපත්කලේ ‘ඇයව’ ය. මගේ පෙම්වතිය බසයේ වීදුරුවක් තුළින් මා පසුකරමින් උන්නාය. මම සිනාසී අත වැනීමි. ඉරේෂා හොරේ අල්ලාගත්තාය. සතියකට පසු අද රාත්‍රියේදී ‘ඇගේ’ සුවඳ විඳගත හැකිය.

රාත්‍රී හතයි තිහ වන්නට ඇත. මහත් ප්‍රබෝධමත් ගතකින් සහ සිතකින්ද යුක්තව මා මගේ පෙම්වතියගේ නිවස තුළට පියමැන්නෙමි. එය නම් මා ඇගේ නුදුටු වේශයකි. එක්වරම අකුණක් පුපුරා ගියේය.

“මං හිතුවෙ නෑ තමුසෙ ඔහොම මිනිහෙක් කියල......”

එක්වරම කාලය නැවතිණි. දෙකන්සයෙන් පිටාර ගලන මහත් උණුසුමක් සමග මගේ හදවත මහත් වේගයෙන් ගැහෙනු මට දැණිනි. දෙපා අප්‍රාණිකව පුටුවක් මත මා ශරීරය වැතිරීමි.

මේ ‘ඇය’ නොවේ.

මේට්‍රික්ස් එකේ යම් අවුලක් මට ප්‍රත්‍යක්ෂය. මේ ‘ඇය’ නොවේ. වෙනත් කෙනෙකි. නැතහොත් ඇය ආවේශයෙනි. ඉරේෂා ගැන ඇයට පැහැදිලි කල හැකිය. අනෙක ඇය පිළිගත්තත් නැතත්, මා සිතිවිල්ලකිනුදු ඇයට වරදක් කොට නොමැත. අනෙක ඇය වැරදි වැටහීමක් ගත්තේ නම් එයද සාධාරණය. එහෙත් ගැටළුව එය නොවේ.

මා නොදන්නා තවෙකෙක් ඇය තුළ සිටී.

එම ‘නොදන්නා අනිකිය’ මට ඇමතූයේ “තමුසෙ” කියාය. ඒ මදිවාට මා “ඔහොම මිනිහෙක්” ද විය. ඇගේ ශබ්ද කෝෂයේ මේ වචන නොතිබිණි. තවත් සුළු මොහොතකදී මා යතුරු පැදියේ නැගී තරමක වේගයෙන්, කඩාහැලෙන අන්ධකාරය කපාගෙන ආපසු එමින් සිටින බව වටහාගතිමි.

සියල්ල කඩාවැටීමෙන්ම ඇතිවන මහත් හිස්කමකින් මා වෙළී ඇත. කිසිවක් නිරවුල්ව සිහියට නොඒ. කාට හෝ කතා කල යුතුය. යතුරු පැදිය නවතා දුරකථනය ගතිමි. ඇමතුම් ලැයිස්තුව පිරික්සන්නට වීමි. එක් අංකයක් ළඟ සිත නැවතිණි.

රේණු !

ඇය මගේ විවෘත මිතුරියක විය. ඇයටද පෙම්වතෙකු නොවී. එක්කෝ බොහෝ පෙම්වතුන් විය. ඇය මගේ පෙම්වතිය ගැනද දනී. එහෙත් කිසිදිනෙක ඒ ගැන මගෙන් අසා නැත. රේණුට ඇමතුමක් ගතිමි.

“මොකද මතක්වෙලා තියෙන්නෙ...?”

“නිකං....”

“නිකං මතක්වුනා..? මාව...?? හිහ්.... යනව නිකං අන්දන්නැතුව..... ඒක නෙමේ.... ඇයි?”

“කොහෙහරි යංද...?”

“මේ රෑ....? ම්...  යනවනං යං...!”

“රයිට්... මං එන්නං...”

“හෝව්.. හෝව්.... පර්මිෂන්...? අම්ම ඉන්නවා.....”

“මං ගන්නං.....”

“රයිට්.... එන්ඩ....!”

රේණුගේ මව මා කලක සිට දනිමි. ඇය මාව බොහෝ විශ්වාස කරන්නියකි. ඇයට කුමක්දෝ කීවා මතකය. ඊළඟ මොහොතේ රේණු යතුරු පැදියට ගොඩවූවාය. අන්ධකාරය මැදට අපි යන්නට ගත්තෙමු.

“අම්මට තඩි බොරුවක් කිව්ව නේ....? හ්ම්... කොහෙද යන්නෙ...?”

“අදහසක් නෑ....”

“හ්ම්... යමු....!”

කුඩා නගරයක් පසුවෙමින් තිබුණි. කිලෝමීටර් දහයක් දොලහක් අප පැමිණ ඇත. මුළු ගමන පුරා රේණු තොරතෝංචියක් නැතිව ‍කියවමින් ආවාය. වරෙක මහ හඬින් සිනාසුනාය. ඇය කතාකල කිසිවක් මට මතක නැත. මම යතුරු පැදියේ වේගය අඩාල කලෙමි.

“ඩ්‍රින්ක් එකක් ගමුද?”

“ඇයි අද මොකද?... අවුලක් නෑ.... ඒත් යකෝ රෙස්ටුරන්ට් එකකට ගිහින්..?? අම්ම ගහයි කිව්වලු... හිහ්....”

මම බාර් එකක් අසල නවතා බියර් කෑන් කිහිපයක් සහ සිගරට් කිහිපයක් මිලදී ගතිමි. අනතුරුව එවෙලෙහි මතකයට නැගි ළඟම ලැගුම්හලට ගොස් කාමරයක් වෙන්කරවාගෙන ඇයත් සමග (ජීවිතයේ පළමුවරට) ලැගුම්හල් කාමරයකට වැදීමි.

බියර් කෑනයකින් අඩක් උගුරේ හලාගෙන සිගරට්ටුවක්ද දල්වාගෙන ඇගේ උකුලේ හිස හොවාගෙන මා සිටියෙමි. ඇයද බියර් කෑනයක් තොලගාමින් මගේ හිස පිරිමදිමින් මොනවාදෝ කියවමින් උන්නාය. මමද ඇය සමග මොනවාදෝ වල්පල් කතා කල බව මතකය. ඇය වරෙක සිගරට් ගඳ අපුල බව පවසා සිගරෙට්ටුව අල්ලා වීසි කලාය. අපි බොරුවට දබර වීමු. මද බියර් මත සිතිවිලි සැහැල්ලු කොට ඇත. මා ඇයව සිප ගතිමි.

මට ඇගෙන් දහඩිය ගඳක් දැනෙන්නට විය. ඇගේ සිරුරේ වූ යන්තම් ඇලෙනසුළු තෙල්ගතිය මට අපුලක් දනවන්නට විය. මහත් මූසල වරදකාරී හැඟීමකින් සිත පෙළෙන්නට පටන් ගෙන ඇත. ශරීරය අප්‍රාණික බවක් හඟවයි. කුමක්දෝ දරාගත නොහැකි බවක් දැනේ. වේලාව රාත්‍රී දොලහට ආසන්නව පවතී. මම නැගී සිටියෙමි.

“අපි යමුද....?”

ඇගේ මුහුණේ දැල්වී නිවී ගිය හැඟීම් මාත්‍රයන් මොනවාදැයි නොදනිමි.
“හ්ම්හ්..... යන්ඩ ඕනෙ නං යමු....! මේක ඔයාගෙ ගමනක්නෙ....”

මුණු මුණු ගා අපට බණිමින් පැමිණි තානායම්පල්ලා අඩ නින්දෙන් විවර කර දුන් ගේට්ටුවෙන් පිටව අපි ආපසු ආවෙමු. රේණු නිවසට ඇරළවා යළි මගේ නිවසට විත් ඇ‍ෙඳෙහි පෙරළී මහත් හුස්මක් පිටකළෙමි. බියර් මත පරයන සැහැල්ලුවක් ඒ මොහොතේ දැණුනු බව මතකය.